«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2024

Άρνηση

 



Παράγγειλες μη λύσω τους Ορίζοντες-

Και Σχίσω το καταπέτασμα του Ουρανού

της Τάξης το διαφέντεμα να μην τρομάξω-

ούτε καν να το σκεφτώ, την αλληλουχία του

να μην τολμήσω ν’ αντιστρέψω 

 

Κι εγώ;  Παιδί στο χρόνο – Αγνόησα τις προσταγές

Και κόντρα πηγαίνοντας σε θεών κι ανθρώπων εντολές

Έκοψα το χαλινό, τα γκέμια έφτυσα, κατάμουτρα στον Άνεμο

πηδώντας στο κενό

 

Και δε μου αρμόζει λέω

καμιά συναγωγή, καμιά συγκατάβαση, καμία προσμονή

Ακόμα, κι αυτή των Ακλόνητων; πανάρχαιων  Άστρων 

Ούτε τυχαία ευθυγράμμιση καθηκόντων ή απλοϊκών θυμών

Τέκνα των αιώνιων Πλανητών και Ατόφιας γύρης αστρικής   

Τα Όνειρα μας

έτσι που πτήσεις, άκαιρες νωθρών κι ανήμπορων «πάντα»

 ή ακόμα και σπάνιων κομητών, θαρρώ δεν μου ταιριάζουν 

και σίγουρα δεν με γεμίζουν καύσιμα για τον Ανάποδο Καιρό

 

Παρά μονάχα η Καταιγίδα με εξευμενεί

Κι η Άγρια θύελλα Μαζί με δοκιμάζει

Κι αυτή η Άγια Οσμή

Από όλες τις Επαναστάσεις Μαζί - Τις Πρίν και τις Μετά

με συναρπάζει

κι έρμαιο από τη μύτη με κρατεί

 

Κι οδοφράγματα ψηλά ως τα ουράνια,

Αυθαδιάζοντας, θα χτίσω

θα συνεχίσω τα στήθια μου γυμνά στον Ήλιο, να δοξάζω 

Με κόκκινη τόλμη κερασιού ατρόμητα Θα ουρλιάζω 

και

Με σφιχτό καημό καλαμποκιού θα υφαίνω Μνήμη

Με ενθύμια  τραίνα, θρυμματισμένα τείχη

και ξεχασμένα μέλη  από το μαγικό νερό

Απέναντι στου ηττημένου πεπρωμένου την ορμή

Νέκταρ και Μύρο θα κερνώ

εις Υγείαν στην απειρία του φτωχού ανεμοδείκτη

και στου απίθανου ενδεχομένου την συντριβή 

 

Πίστη και Όνειρο μέσα στο άγριο καταχείμωνο θα τρυγώ

 

Με μια φαλτσέτα στο στόμα θα χορεύω

με  χέρια ανοιχτά και Διάπλατα φεγγάρια

Δρόμους θα ανοίγω στη φωτιά

κι η λυσσασμένη μου προβιά σήμαντρα και πρέπει

θα συντρίβει και θα αψηφά 

 

Δρόμους θα ανοίγω στις ξεχασμένες χαρακιές

και δεν φοβάμαι ούτε την πρόσκαιρη αποστροφή

και τις μικρές κλεισμένες πόρτες

ούτε την μάταιη αποδόμηση

ούτε την εύκολη κατακραυγή

Μια πόρτα μεγάλη μ’ οδηγεί  και

 

Από πολύ μακριά Ακούγεται  Ατίθαση η Φωνή

Ούτε σταγόνα! ξοδεμένη αντάρα!!!

 

Πίσω στο Χρόνο Αντέχει η Απόφαση

Ούτε Βήμα! πίσω μην καταδεχτείς!!

 

κι Εσύ που μ’ ονειρεύτηκες Αλλού;;;;

Σ’ άλλα Καλοκαίρια , Σ’ αλλά σύμπαντα

Εσύ που με κάλεσες για πού;;;;

στον δρόμο που δεν ήξερες,  κι όμως αυτός με διάλεξε

Σε κείνον δίνω πια λογαριασμό

εκείνον εμπιστεύομαι

Εκείνον βρίζοντας  προχωρώ

 

Μα Εσύ μείνε εκεί,… σιωπηλή αμόλυντη κι Αγία

στου κύκλου σου κλεισμένη την απρόθυμη τροχιά

στης ψεύτικής εικόνας σου την αμόλυντη χροιά

 

Πίσω στην ανεμελιά επωάζουν όλα τα ξεχασμένα σου γιατί

πίσω στην τρομαγμένη σου θωριά

θηλάζουν όλα τα πεινασμένα μου  σκυλιά

 

Κι όσο εγώ Μπροστά Θα Ανοίγω Δρόμο

όσο θα υφαίνω Οργή και έμπνευση στην Άγια Μοναξιά

πίσω δεν θα κοιτώ

κι ούτε θα περιμένω

Αψηφώντας τα σημάδια των Καιρών και την Ανάγκη   

Μόνο Μπροστά Θα προχωρώ

Ξημερώνοντας

θα στείλω Τάγμα Αγγέλων,

Ξεχασμένων σεντονιών Αρνητικά κραδαίνοντας

ζωσμένοι με Φυσεκλίκια Σταυρωτά και Δίκαιες Φωτιές

σε Χέρια, Λόγια  και Μυαλά

Και από την μίζερη τροχιά  θα σε τραβήξουν

Τις Άγριες Θύμισες θα στείλω

κι από το Στόμα τους θα ξεπηδούν

Σταγόνες Μύρο  Ιερό και μαγεμένο

με τη φρεσκάδα της Γέννησης και της Δημιουργίας ταιριαστό

με της κραυγής σου την απόλαυση σημαδεμένο

Όνειρο Μιλημένο Χτές πυρπολημένο Τώρα Ασυγκράτητο

Ν’ αγγίξεις ξανά;;;

 

Κι Εσύ, από εκεί Μακριά,

Άγνωστη Δική μου Αγαπημένη

Κρυμμένη καθωσπρέπει κι Ατυχής 

Εσύ που αρνήθηκες τον ίδιο τον Καημό

Εσύ που έπνιξες τον Πόθο στον Γκρεμό

 

Εσύ που με ονειρεύτηκες

Μα που ποτέ σου  δεν με διεκδίκησες

Εσύ που μ’ αρνήθηκες και όχι μόνο μια φορά 

Εσύ που με  έπνιξες στην ίδια την πηγή

Εσύ που με αντάλλαξες φτηνά…

 

Μην βιάζεσαι να κοιμηθείς

αυτή η πίσω σκέψη στο απάτητο δεν έχασε ποτέ

κι ούτε σ’ άφησε ποτέ

Γι αυτό

Κράταγε Κρύσταλλο Καθάριο και Ψηλό

όχι για μένα, μοναχά  για τον Καιρό

Με χαρακιές από όνειρα πηγής και από

διαμάντι, , δυσεύρετο βοημικό

όχι για να μου χαριστείς ούτε να μου Χαρίσεις

Σε καμβά αντίθετο

και  ακριβό Μάζευε ίχνος

φλογερό άγραφτο ποίημα

Σταγόνα σταγόνα το Φιλί στίγμα

της ματαιωμένης έξαρσης

 

Μάζευε

σ’ αντικριστούς αμήχανους καθρέφτες είδωλο

της απείθαρχης ομορφιάς

 

Αντέχεις;; Μύθο Ήχο Εικόνα προσμονή

 

Σημάδευε το Χρόνο που μας άγγιξε

και τον έδωσες στυγνά

Τον Άγιο Χώρο που μας Απογείωσε

και τον ξέχασες φτηνά

τον Άδικο Θυμό που μας άντεξε

και τον γύρεψες ξανά

το Μαγικό Νερό δικό σου μου μας μάγεψε

και το φίμωσες ξερά

 

κι Ακούμπα δρόμο Αληθινό

κι όχι τον φόβο

Πάρε Απόφαση για Εμπρός

κι όχι  το βολικό φευγιό

Δώσε μας Αέρα Καθαρό

κι όχι τη μούχλα

που ύπουλα μας στιγμάτισε

ούτε το λίγο που μας πρόδωσε

 

τον τωρινό αποκλεισμό να μεταλάβεις

Την Άγρια Άρνηση να αφουγκραστείς

και το Μελλούμενο Μεγαλείο του Ατόφιο

Να καταδεχτείς ξανά να δοκιμάσεις

και να το Μεγαλώσεις

 

Αυτόν τον δρόμο που πολλοί τον καταράστηκαν ,

άλλοι ατυχείς κι ανήμποροι τον χλεύασαν

άλλοι τρομαγμένοι στο πρόσωπο σου φύσηξαν την υποταγή

Μα που κανείς

κανείς τους Δεν αρνήθηκε στο όνειρό του

έστω για μια και μοναδική φορά Να περπατήσει,…

 

τον Άγιο αυτό Δρόμο που εμείς τον Κατακτήσαμε

με τα Γυμνά Κορμιά μας και με την άσβεστη τη Δίψα μας

Σ’ αντίθεση αγεφύρωτη με τα καλυμμένα με μιζέρια όνειρα μας

τον Υπογράψαμε

Και μες τα δακρυσμένα Μάτια,

Τα ταραγμένα όνειρα

Και τη γονατισμένη μας ψυχή, 

 

Γυναίκα του Παντοτινού Καιρού

Θα ζήσεις με την Ευχή τη Μία και Μοναδική

που ίσως νόμισες,

πως είναι απλά,  μια Προσευχή…

 

Γυναίκα του Παντοτινού Καιρού μου

Θα ζήσεις με την Κατάρα τη Μία και Μοναδική 

που ίσως ήλπισες

πως απλά εσύ δεν θα προλάβεις να γευτείς

 

Κι όμως Θα την Γευτείς

Θα γευτείς την Άρνηση 

Θα γευτείς την Έλλειψη

Θα γευτείς την Επιλογή.


Την Ανά πάσα Στιγμή Συντριβή!

……………………………………………………………

Ένα μικρό αντίδωρο, για τις ανθισμένες κερασιές, 

για όλα τα «πάντα», 

για όλα τ’ άγια μύρα 

που έτρεξαν από εκείνη την βρύση με το γυάλινο νερό, 

για όλα τα μικρά ναι και τα μεγάλα όχι…

για εκείνη την αστείρευτη πηγή 

που ποτέ της δεν αρνήθηκε, 

σε πείσμα των καιρών, 

των εξαναγκασμένων προσταγών   

και των τάχα φθαρμένων εργαλείων,   

να με ξεδιψάσει. 

 

Εμείς οι Μαθηματικοί 

έτσι αντιλαμβανόμαστε την καθολικότητα.

Όταν λέμε κάτι ότι ισχύει πάντα. 

Ισχύει ΠΑΝΤΑ!!

 

και πάντα ελοχεύει μια τεράστια "αμφιβολία" 


κι άλλη μια....


Εγώ Γκρεμός κι εσύ....Εξαιρείσαι....


και "δεν ξέρω" αν θυμάσαι αυτόν τον τύπο.....


Παυλίδη τον έλεγαν τότε.... Παυλίδη και τώρα......

"Δεν ξέρω" αν ήταν τότε ή τώρα...

Ποιος είναι αυτός που μου λέει "Προχώρα Μπροστά!!"

το "πειρατικό"  ... αλλιώς


 

 

  κι ένα μικρό ποίημα ....


 and The Thrill is Gone B.B.King 


 

 

και μια πιο αλήτικη εκδοχή έστω και σαν ιεροσυλία,...

The thrill is Gone by RAYE


and Finaly: Green Day,  One Eyed Bastard


Enjoy!!!! 

Miles and miles far away.....



Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023

Λύκος

 


Λύκος που βαδίζει κόντρα στον καιρό

με την περόνη τραβηγμένη

χωρίς αναπαμό

 

κι άλλοι τον είπανε Γκρεμό,

κι άλλοι τον κάπνισαν καημό

 

άλλοι τον ξέχασαν

άλλοι τον έχασαν

Άλλοι

να ταριχεύσουν αποπειράθηκαν την αποκοτιά του

κι άλλοι να λειάνουν την ανασεμιά του

 

Και άλλοι να σφετεριστούν τα όνειρα του

Κι άλλοι να τα αλλάξουν, 

Να τα χωρέσουν

Να τα ξεφτίσουν

 

Άλλοι να  τον μαντρώσουν

κι άλλοι να τον φιμώσουν

 

Άλλοι να τον ξοδέψουν

κι άλλοι να τον χωνέψουν

 

Αλλά η Κόντρα είναι μια Μάνα

που ταΐζει μόνο τους γενναίους

 

Αυτός βαδίζει μέσα στην Νύχτα Μόνος

Λύκος Απροσπέλαστος

Μη διαθέσιμος – Μη καταγεγραμμένος

Στο μεγάλο μας Συμπαντικό Όνειρο ταγμένος 

Ανά πάσα στιγμή....

Αδιόρθωτος κι ανυποχώρητος

 

Ζει και πειραματίζεται 

Βαδίζει εμπρός

Χαμογελαστός και τόσο

Γελασμένος 

Ανεπανόρθωτα Ηττημένος, άλλα 

Ασταμάτητος, 

χωρίς ποτέ, να κρατά δυνάμεις για το γυρισμό...

 

Ηγουμενίτσα 14 Δεκέμβρη 2023

 

Αγάπη.... Από την Μοναδική Μαρία Παπαγεωργίου



ποιος τα φροντίζει τ' άνθη;....Θα' ρθει.... Ο κηπουρός....

 


Let's  Get Loud My Love....


 


When things explode...



και το δέντρο που δεν λέει να μεγαλώσει.... 

κι εμείς αμετανόητοι συνεχίζουμε με δάκρυα χαράς να το ποτίζουμε


κι ο χρόνος που είναι κάτι απίστευτα μακρύ...

με φλογισμένα χείλη πιες γονατιστός από το ποτάμι που το λέμε γεγονός 

και .....είναι η καρδιά με την αλήθεια οι δυό μαζί


και ζω μονάχα "εν λευκώ" ακόμα κι αν δεν έμαθαν να το λένε..... 

και βέβαια δικαίωμα μου να μην ποντάρω τίποτα.....

Άλλωστε ποιος στέκεται να παίξει απέναντι από έναν Γκρεμό;;;

Η συντριβή είναι αναπόφευκτη


και καθώς έγινε η απώλεια συνήθεια.... με την μοναδική

Μαρία Παπαγεωργίου