«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Αποχαιρετισμός στην τάξη του 2008 που φεύγει,…



























Παλικάρια που δακρύζουν
Όμορφες Κοπέλες που σαν Νεράιδες πετούν,
σαν ξωτικά τυλίγουν τα όνειρα τους και περιμένουν,
Ήρωες
Που σκύβουν το κεφάλι, όχι από φόβο αλλά από επίγνωση
Και μεγαλοσύνη
Σκύβουν το κεφάλι
Ώρες ατελείωτες μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο
Της Ζωής και των Μαθηματικών
Και
Ονειρεύονται ήσυχα, και σχεδιάζουν
Ένα μεγάλο Όνειρο Συμπαντικό
Μέσα στα μικρά Σύμβολα των Παραγώγων και των Ολοκληρωμάτων
Ντύνουν με απίστευτη ηρεμία και επιμονή,
τη μεγάλη αγωνία τους
Και παλεύουν να χωρέσουν
Μέσα σε μόνο τρείς ώρες
«Την πίκρα και τον πόνο τόσων χρόνων»
Παραγωγίζουν το λεπτό, την ώρα, το μήνα, το χρόνο
Αντιστρέφουν αλληλουχίες δεσμεύσεων, περιορισμών
Και μεταλλάσουν καταστάσεις Αρνητικές σε θετικές και καθαγιάζουν τις δυσκολίες
Τις απαλείφουν και σαν μαγικά λες, μετατρέπουν
τις εικόνες ήμερων Τοπίων σε άγριες και κατακλυσμικές,…
Αναζητούν τα Όρια της Σκέψης, της Αντοχής,
της Έξαψης και της Δημιουργίας
Και ζωγραφίζουν με έντονα χρώματα
και μεθυστικά αρώματα
Τις γραφικές Παραστάσεις
Των Μελλοντικών Συναρτήσεων,
Με Δέος, Γνώση, Φόβο και Αγάπη!!
Δεν μιλάνε πολύ, μόνο γράφουν,
και κατατάσσουν με ακρίβεια και αυστηρότητα
τον καθένα σύμφωνα με το τι του πρέπει,…
Αφήνουν αχτένιστα τα μαλλιά
Και τα γένια τους να’ χουν φουντώσει
έτσι που νομίζεις πως μέσα σε δυό μέρες μόνο
έζησαν, όλη τη μικρή Ζωή τους
κι οι μικρές κοπέλες
γίνανε Γυναίκες
φορτωμένες με όλη τη Γνώση στα μαλλιά τους
σαν χρυσό κοκαλάκι
και φόρεσαν θαρρείς τον Ήλιο, μεσοφόρι λαμπερό
και η στέκα τους να φτάνει ψηλά μέχρι τον ουρανό,….
…………………………………………………………
Τώρα τους περιμένω στο Σταθμό
Αυτά νομίζουν ότι θα φύγουμε μαζί,…
Μου έβγαλαν κι εμένα εισιτήριο!!
Έχουν πεταχτεί για τρείς ώρες
Μέχρι τον ουρανό να το σφραγίσουν,
Μαζί και το δικό μου
και τώρα όπου νάναι θα γυρίσουν
Τους περιμένω,…
Ξέρουν; Δε ξέρουν,…
Δεν ξέρω; Πως εγώ δεν θα φύγω μαζί τους,…
Θα ανέβω μαζί τους μια στιγμή τελευταία,
Και καθώς το τρένο θα σφυρίξει τρεις,
Θα τους τακτοποιήσω
τα λιγοστά πραγματάκια που κουβαλάνε
μέσα στο πλούσιο στήθος τους
και στο δασύτριχο στέρνο τους,
και κρυφά- κρυφά
σαν οπτασία θα σβήσω, από μπροστά τους,
θα κατέβω,….
γιατί εμένα Εδώ είναι το Τέρμα μου!!
Ενώ για αυτούς, εδώ είναι
Η Μεγάλη Αρχή τους!!!!
Άλλωστε ξέρουν πως με περιμένουν πίσω
Οι νέοι Μικροί Αρχιτέκτονες
Των Μεγάλων Σεισμών που πρόκειται Να Έρθουν!!
………………………………………………………..
Σας Ευχαριστώ Όλους !!!
«Καλό ταξίδι Μάτια μου Στις Θάλασσες του Κόσμου!!!!¨»
............................................................
το τραγούδι που ακούγεται είναι: "το κακόηθες μελάνωμα" σε ποίηση του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, απο το δίσκο "ΕΜΠΑΡΚΟ" του 1982 και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Νίκου Πουλαντζά. Υπάρχει και δεύτερη εκτέλεση από την συναυλία στο Φεστιβάλ της Πάτρας,πιο δυνατή και πιο jazz, θα επανέλθω...
(τώρα ακούγεται η δεύτερη εκτέλεση,από τον δίσκο "ΑΡΑΠΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΑΨΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ" ΤΟΥ 1983...)












Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Ο ήσυχος ύπνος δύο πόλεων…




Γειά σου Λάκη,

Πήρα την πρωτοβουλία να στείλω αυτό το e-mail στην εκπομπή καθώς πιστεύω ότι οι καταστάσεις έχουν έρθει σε οριακό σημείο και δεν εύρισκα κάποιον πιο αρμόδιο να απευθυνθώ.
Κατάγομαι από την Ηγουμενίτσα Θεσπρωτίας και σπουδάζω στην Πάτρα. Αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις δυο πόλεις τον τελευταίο καιρό είναι πρωτόγνωρο. Αλόγιστη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αισθάνομαι ότι στις δυο πόλεις που μεγάλωσα, ανέπτυξα δράσεις και διαμορφώθηκα σαν προσωπικότητα αγνοούν κάτι βασικό: Το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τον τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ έχουν επικεντρωθεί στην κάλυψη της υπόθεσης Ζαχόπουλου και δεν μπορούν να "δουν" τη συμβαίνει πιο πέρα.
Από τους τοπικούς "άρχοντες" έχει αποφασιστεί επιχείρηση "σκούπα" με σκοπό την απομάκρυνση των Αβγανών προσφύγων. Έχοντας περάσει τόσους κινδύνους, κακουχίες και εκμετάλλευση με στόχο την ανεύρεση καλύτερων συνθηκών ζωής φθάνουν στις χώρες υποδοχής και όχι μόνο δεν τους δίνονται καλύτερες συνθήκες ζωής τους καταπατούνται και αυτές που μόνοι τους έχουν φτιάξει. Οι άνθρωποι αυτοί διαβιούν σε άθλιες συνθήκες(παραπήγματα), δεν υπάρχει τροφή, πόσιμο νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και είναι έκθετοι σε κάθε είδους κίνδυνο. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η απειλή των αρμοδίων πως αν δεν αποχωρήσουν οι Αβγανοί πρόσφυγες μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη 31\01 θα ισοπεδωθεί ο καταυλισμός τους.
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΝ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΕΙΝΑΙ Η "ΕΥΠΡΕΠΗΣ" ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΟΥΣ. Θεωρώ ότι είναι εύθηνη όλων μας να πάρει διαστάσεις αυτό το θέμα

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω εκ των προτέρων,
Μπάκα Βασιλική
σπουδάστρια Κοινωνικής Εργασίας
ΑΤΕΙ Πατρών
..........................................................................................................................................................................

Ο ήσυχος ύπνος δύο πόλεων…

Παιδί ξυπνούσε χιλιόμετρα μακριά
Άνοιγε τα μάτια του και τον Αλλάχ του υμνούσε
Τώρα κοιμάται στα σκαλιά της εκκλησίας
Τον ξέχασε ο δικός του ο θεός
Και ακόμα δεν τον είδε, ο δικός «μας».
Είναι από το Ιράν
Κούρδος, θα μπορούσαν να τον έλεγαν Μοχμάντ

Κοιμόταν στις τουαλέτες της εκκλησίας
Το έδιωξαν όμως, λόγω «Πάσχα»
Για τον ευπρεπισμό της πόλης,…

Με παχύ μουστάκι και γαμψή μύτη
Είναι ευγενικός και όμορφος
Μόνος, χωρίς τίποτα
Δυό κουβέρτες, ένα καμινέτο
κι ένα κατσαρολάκι
Τα υπάρχοντα του όλα
Μακριά από την πατρίδα του
Μ Ο Ν Ο Σ ! ! ! !
Περήφανος
Φ Τ Ω Χ Ο Σ !!!! και
Μ Ο Ν Ο Σ ! ! ! !
Δεν θέλει ελεημοσύνη,
Αγάπη θέλει και φροντίδα…

Τώρα κοιμάται στο γκαζόν της εκκλησίας
Κάτω στη πέτρα του περιβόλου,
Είναι Μόνος, χωρίς καμιά ελπίδα, περιμένει
Τι περιμένει; Ούτε κι ο ίδιος ξέρει τι

Είναι Φίλος μου

Χθες τον πλησίασα να τον χαιρετήσω
Δεν πρόσεξα, κι
Είχε αποκοιμηθεί
Και καθώς τρυφερά τον άγγιξα
Πετάχτηκε πάνω, από τρόμο!!!
Με ένα βλέμμα όλο απόγνωση,…
Πάγωσα κι εγώ, κι αυτός
Πετάχτηκε από τρόμο!!!!
Νόμισε ότι τον ξύπνησε το μαύρο χέρι
της Τάξης και της Εξουσίας
Κι αμέσως το πρόσωπο του γαλήνεψε,…
-Tη γλίτωσα πάλι
Την έχει γλιτώσει κάμποσες φορές μέχρι τώρα
Από τη «σκούπα» των λειτουργών του νόμου
Που νοιάζονται για την ευπρέπεια της πόλης
Αλλά
Αυτό το χέρι του νόμου και της τάξης
δεν μπορεί να νοιαστεί για την ψυχή του
Ιρανού Φίλου μου
Ας πούμε πως τον λέγανε Μοχμάντ

Αυτό το χέρι του νόμου και της τάξης
Νοιάζεται για τους νοικοκυραίους,
που «τρομάζουν» τη νύχτα
στον περίπατο τους συναντώντας
τούτα τα φαντάσματα,
να σέρνονται νηστικά και άκακα,
Νοιάζεται για τους νοικοκυραίους,
Που φωνάζουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί
τους κλέβουν τ’ απλωμένα ρούχα τους
και τα ζαρζαβατικά τους
για αυτούς, που καθόλου
δεν τρομάζουν το πρωί
όταν οι ίδιοι τους παίρνουν για εργάτες
με 5 ευρώ μεροκάματο ντροπής.
Νοιάζεται για τους νοικοκυραίους,
Που το ίδιο βράδυ τρομάζουν
όταν η απανθρωπιά τους πάει για ύπνο
και ξυπνάει ο ανελέητος ρατσισμός τους
και η πρόστυχη ξενοφοβία τους,
μέχρι την άλλη μέρα το πρωί
που θα φορτώσουν όλες τις βρωμιές
που κάνανε την νύχτα,
σ’ αυτά τα πλάσματα
με την ανείπωτη πίκρα ζωγραφισμένη
στα άγρυπνα μάτια τους
…………………………………………….
σκέφτομαι τώρα που σας τα ιστορώ
συνένοχος πως κι εγώ είμαι δυστυχώς
όσο τίποτα δεν κάνω,
όσο δεν ουρλιάζω από θυμό
και βέβαια ξέροντας πως έτσι κι αλλιώς
«η δύναμη βγαίνει απ’ τα στόμια κι όχι απ’ τα στόματα»


....................................................................................................................................................................


γιατί η Ηγουμενίτσα, δεν είναι μόνο το υπέροχο Δρέπανο...
φωτογραφία: σ’ αυτά τα παραπήγματα, παλιές αποθήκες έβγαλαν τον πιο βροχερό χειμώνα, αυτά τα αερικά με τα υπέροχα μαύρα μάτια...


Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΡΕΒΑΝΣ…


Στη Μαρίνα και στο Χαραλάμπη

"ΠΟΡΕΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΙΩΝΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ....
...ΓΙΝΕ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΝΟ , ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΑ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΣΕ ΟΥΡΑΝΟΥ
ΣΚΟΤΑΔΙ...."


Με τζάκετ πράσινο,
Μαύρες μπότες
Και μακριά μαλλιά,
Στο πέτο αστέρι κόκκινο,
Πύρινη φλόγα στη καρδιά,
Καβάλα σε μια μαύρη πεντακοσάρα μηχανή…
Θάρθω!!!
Στο κορμί περασμένα φεσεκλίκια σταυρωτά!!
Στο μπράτσο ο Che
Χαραγμένος βαθιά με πόνο κι ανεξίτηλη μπογιά
Στο χέρι το μαγικό ραβδί
που ξερνάει δίκαιη φωτιά!!
Θάρθω!!!
Μια νύχτα μ’ άγριο φεγγάρι
ROCK CONCERT
Σε στάδια και σε πλατείες
θα στηθεί!!
Κόκκινο!!!
ROCK CONCERT, Κατακόκκινο!!
Θάρθω!!!
Για όλους και για ΣΕΝΑ
Ντυμένος Άδικο και Υποκρισία!!
Ντυμένος ζεστά με ωραία κατάμαυρα ρούχα …
Ντυμένος απλά με όλα
τα ωραία ψέματα τούτου του κόσμου
Θάρθω!!!
Εγώ ο μόνος, σκοτεινός και ξεχασμένος
Με όλη την νέα φτώχια συντροφιά μου,
Κατά δική μου, στο πλευρό μου!!!
Εγώ ο απελπισμένος
με την μεγάλη ελπίδα
Να σκίσω σαν αστραπή τον ουρανό!!
Εγώ ο πανάρχαια ηττημένος,
Με την μεγάλη νίκη
χαραγμένη βαθιά μες στην καρδιά μου
Να πυρπολήσω ανελέητα
τα σαθρά θεμέλια της απανθρωπιάς τους
Θάρθω!!!
Για Σένα
Που έθρεψες στα στήθια σου ωραία το ανεκπλήρωτο,
Για την κόκκινη παρθένα
Που σήκωσε τα μάτια της χυδαία στο απρόσιτο,
Θάρθω!!!
Εγώ ο ανίδεος, ο από χρόνια τώρα ξεπερασμένος
Με τη μεγάλη γνώση,
παραμάσκαλα σαν μπαγιάτικη εφημερίδα,
Να ντύσω σαν ρούχο δροσερό
το καψιασμένο κορμί του ανυπεράσπιστου
Θάρθω!!!
Για Σένα που πότισες το στόμα μου γενναιόδωρα το ταπεινό,
Για την Κόκκινη Παρθένα
Που ρούφηξε με την καρδιά της, το θεϊκό χυμό
Να ξεδιψάσω μ’ άγια μετάληψη
Τα χείλια του καταφρονεμένου!
Του ασώτου την ψυχή
Να ξεριζώσω απ’ την μιζέρια
Και να την στείλω στα ουράνια,
Τα γήινα μεγαλεία να γευτεί και να ποθήσει ακόμα περισσότερα!!!
Θάρθω!!!



ΑΡΑΞΟΣ 14/VI/1990 ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΚΑΥΣΙΜΑ

Ηγουμενίτσα 30 Μάρτη 2006

.........................................................................................

φωτογραφία Che Memorial Museo Santa Clara, 18/8/2005 με FinePix S7000

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Φυλαγμένα μυστικά…


Ασύμπτωτες …, παράλληλες …, Ευθείες …
Δεν έρχονται από πουθενά!
Δεν πάνε πουθενά!!
Γραμμές γυμνές, που επικίνδυνα φορτίζουν
Τ’ ακαθόριστα φτωχά όνειρα σου!

Απέναντι σου Μεγάλα Μάτια να κοιτούν
-κοινή θέα τ’ απίθανα κενό κουφάρι –
Απένάντι σου Μεγάλα Μάτια
να κοιτούν και να ρωτούν
Βαθιά το κορμί να διαπερνούν,
επίμονα βασανιστικά …

Μα τίποτα ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ!!

Μπράβο καλέ μου φίλε!!
Δεκάδες Μάτια, κάθε μέρα,
Σε κοιτούν
Σε ερευνούν
Σ’ αγαπούν και σε μισούν
Και τίποτα ΔΕΝ βλέπουν
Γιατί ;
Γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ
Γιατί οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ζουν
και όχι για να ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ
Και ξέρουν καλά
Όταν ίσια, στα μάτια σε κοιτούν,
“Πως όποιος αντικατέστησε, το στέρεο έδαφος της ζωής,
Με την γλυκιά απεραντοσύνη,
της θάλασσας, της σκέψης…
Μπορεί μια μέρα να βρεθεί
π ν ι γ μ έ ν ο ς …”
…………………………………………………………………..
…………………………………………………………………..
φωτογραφία: Μακρυγιάλι , 9/12/2007 με finepix S7000