«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Δόκιμος


Φεγγάρι κόκκινο
Τριγυρνά στις τζαμαρίες
Εραστής
στο αίμα πνίγεται
στις βαθιές πετσέτες
αφήνει πρόσωπο χλωμό

Θα ανοίξω το παράθυρο
Να μαραθεί η οργή
Να μπει η Άνοιξη που αργεί
Να λιώσει ζάχαρη η στιγμή

Στην πόρτα,
Το σύνθημα ζητάς
να διαβεί αργυρό το φως
αναγνωρίζω τη μορφή
Απ’ τη Σιωπή
Από το αίμα
Απ’ το ασημί

απ το φιλί που δεν τελειώνει
άπειρο στο στόμα
άμοιρο στο χρόνο

και χάνεται μ’ ένα χαμόγελο
στην Άκρη κρεμασμένο


Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου
Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε ο καιρός τεχνάσματα
Κι ο μύθος μοιρολόγια

μαύρο δηλητήριο κυκλοφορούσε
Μέσα στις διάφανες φλέβες,…

Εκεί χωρίς φεγγάρι
Χωρίς μάτια
Ανάδρομη πορεία
Νύχτα


Να εκστασιάζονται οι ώρες
με την υπομονή
κι ο έρωτας με τη θυσία


έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα


έχω ακυρώσει την Αναμονή

μόνο η Άνοιξη αρνείται
δεν υπεκφεύγω

σε κοιτώ απέραντη Άνοιξη
μόνη μαύρη οπτασία
απέραντο πράσινο
θάλασσα μάτια

έχω ακυρώσει τη Ζωή
μαθαίνοντας
κρύβω για αύριο την έκσταση

έχω αγαπήσει την Άρνηση
κλέβοντας
στιγμές μικρές μοναδικές

μόνο οι μέρες γλιστράνε
από τη στενή σχισμή
βαριές και ξάστερες
σαν μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται
βυθίζονται στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα

πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
πεθαίνοντας;
πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
Άδικο Μαύρο;
..................................................................
Αξίζει να διαβάσετε αυτό: http://iliosavra.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html

Ιδιαίτερα το τελευταίο σχόλιο της οικοδέσποινας
Aura
......................................................................
Η φωτογραφία από τον κόλπο της Ηγουμενίτσας.
Δειλινό συννεφιασμένο, τραβηγμένη στις 25/3/2009 με το C905.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Μαύρο αστέρι


ψάχνοντας τα φύλλα του καπνού
να σκεπαστώ, βυθίζομαι
κρυώνω σκέψεις
καραβάνια οφθαλμαπάτες
με καταδιώκουν
αντικατοπτρισμός και λάμψη
κουβάρι αυταπάτες
θανάσιμος εναγκαλισμός
και πτώση
πέταγμα ή σύρσιμο
καθαρμός ή αγιασμός
ενταφιασμός
μάταιης ξεχασμένης υποθήκης

ποιανού καπνού η μυρωδιά εξαγνίζει
και ποιου ερωτικού ρυθμού
το αθώο βάδισμα ραγίζει

ποιανού μάταιου συγχρονισμού
το στιγμιαίο άγγιγμα θερίζει
και ποιου καημού προπέτασμα
μανδύας απουσίας με δηλητήριο κεντρίζει

ποια ετερόφωτη σχισμή χρεώνει
την αγοραία λύτρωση και την εξιλεώνει

ποια τεντωμένη φλέβα πάλλεται
κι ο μύθος, κούφιος αρμός
διαλύεται

ποιο σώμα αναλύεται και φθείρεται
σε δακτυλικές περιοχές και περιγράμματα

ποιος τόρος αγκαλιάζει λάγνα το κορμί
και θρυμματίζει
κοκάλα αντοχές και ψεύτικα είδωλα χαρίζει

αποστρέφοντας τη μοιραία
συντριβή να δικαστώ _ψέμα_

και να χαθώ
την άδικη εικόνα _ νάμα_ να αποτεφρωθώ
βαθιά σε κώμα
για πάντα να αποκοιμηθώ, χαρίζοντας.

ψάχνοντας τη μοιραία

αγκαλιά να ξεχαστώ _ψέμα_

και να χαθώ

την άπιαστη ελαφρότητα _θαύμα_ να απογειωθώ

«βαθιά σε Αγκαλιά

για πάντα να ξυπνώ»*, ομορφιά.
…………………………………………………
* το δίστιχο είναι συμπλήρωμα της Φαίδρας
............................................................................
Η φωτογραφία είναι από το Μακρυγιάλι, τραβηγμένη στις 24/2/2009 με το C905.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»*




ξαπλωμένος,
τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι,
τα πόδια σταυροπόδι, πάνω,…

«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»
εκεί με τα μάτια κλειστά
αντίθετα περνούν, με ιλιγγιώδη ταχύτητα
φορτηγά γεμάτα πλήξη και στοιβαγμένες κανονικές ζωές,…

σε βλέπω
κάθε φορά που αφήνεσαι
κάθε φορά που φοβάσαι
κάθε φορά που μαγεύεις
κάθε φορά που μαγεύεσαι
κάθε φορά που θυμώνεις
κάθε φορά που απογειώνεις

κάθε φορά που μεταμορφώνεις
απλούς ανθρώπους σε μικρούς ποιητές

κοίταξε τους τι όμορφοι που είναι

Γυρίζω, μαζεύω τα πεταμένα χαρτιά
Με κόκκινο τα μουντζουρώνω,…
Με μαύρο τους χαμογελώ

Στήνω τον τρίποδα, από εδώ
Τις βρώμικες κόλλες μου, από εκεί
Τσαλακωμένες, σκισμένες
Μου φταίει το φως
Μου φταίει το σκοτάδι
Μου φταίει ο φόβος
Μου φταίνε τα σύμβολα
Μου φταίει το πηγάδι


Πλανόδιος ζωγράφος_ Ανοίγεις τα χέρια, Ψάχνεις
Άτεχνος και άμουσος παλιάτσος _ Αγκαλιάζεις τις ατέλειες σαν μαργαριτάρι
Αυτοδίδακτος μάγος_ Κρεμιέσαι στα σπαθιά, κόβεσαι
Αναμειγνύω τις άπιαστες φωτιές, εμπειροτέχνης_ Ρεμβάζεις τις οχιές, δαγκώνεσαι
Αναλυτικός σαλταδόρος_ Κεντρίζεις τις αρματωμένες κλειδαριές,
σκουριά φτύνουν κι ανοίγουν
Ζωγραφίζω με λάθος χρόνους_ Περιφέρεσαι στην περίμετρο του
Βασικού Συνόλου Ω,
ξωτικό

Χωρίς γράμματα
Χωρίς χρώματα
Χωρίς μύθους

Μόνο στιγμές
Απίθανες στιγμές

Σε βλέπω
Σε ακούω_ Κάθε στιγμή

Με βλέπεις που διαβάζω μέσα στο κεφάλι σου
Που μπλέκομαι στους τεταμένους νευρώνες
Που γράφω μέσα στα τραγούδια σου
Βουτώντας στο κενό μαζί τους
επαναφορτίζοντας στο ζεστό αίμα τους
το στεγνό μου όνειρο


Ανάσα

Σ’ ακολουθώ
Δε χωρώ πουθενά_ Ξέρω
Δε με αναγνωρίζω πουθενά_ σε καμιά γραμμή σου,…
Ηθελημένα
Μη μετρίσιμο μέγεθος_ Μη απεικονίσιμο_ Μη καταγεγραμμένο
Δεν υπάρχω
Η γραφή σου περνά από πάνω
Μην ανησυχείτε
Μην ανησυχεί κανείς_ Δεν υπάρχω

Σ’ ακολουθώ τυφλός και άρρωστος,…
Τύφλωση χυτών αιώνων

Σε νιώθω
Που τρέχεις μέσα στα άγνωστα τραγούδια
Που ψάχνεις πίσω απ’ τα ψηλά κάγκελα
Να δεις
Σκαρφαλώνεις στους τοίχους
Μέσα στα κλάματα και στα αίματα
Όμορφη αινιγματική
Κρεμιέσαι μπλεγμένη στα διαγράμματα του Venn
Υπάρχει; Δεν υπάρχει;
Ανήκει; Δεν ανήκει;
Τομή;
Ένωση;
Αντίθετο; Που;
Το πολύ σε ένα;
Σε κανένα;
Τουλάχιστον σε ένα;
Και στα δύο;
«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»

μικρές μισοτελειωμένες πινελιές, βάζω
άμετρες συλλαβές πεταμένες ξεδιψώ
κόκκινες από φιλί
δαγκωμένες με μαύρο αίμα

στιγμιαία φιλιά στο πόδι,…
στασίδια ιερά στη μοναξιά

το στήθος σου_ απλώνεται,… θάλασσα, το χρώμα σου
τα χέρια σου_ μεγάλα επιδέξια, στριμώχνεται φωτιά το άγγιγμα
ο λαιμός μακρύς_ σπήλαιο απύθμενο, έρωτας το όνομα σου

τα χρώματα μου, νωθρά πεθαμένα
σαπίζουν, ξεφτίζουν και φτύνουν πίσω όλες τις αποχρώσεις του γκρί

δε ζωγραφίζω
δε με νοιάζει
δεν είναι Άρνηση είναι Απόλαυση
«Εικόνα ανήμερη»
Εσύ ανήμερη
δεν έχω δικά μου χρώματα
όλα ξένα
όλα δανεικά
όλα δικά σου
μοίρασε τα
σκόρπισε τα στον ουρανό

τακτοποιώ μόνο στην άδεια παλέτα μου

σε ξεγελώ και κλέβω
ατόφια χρώματα
δεν αναμειγνύω

το χαμόγελο σου_ για λευκό
το στόμα σου _ για ροζ
το κάτω χείλος σου_ για μπλάβο
τα μάτια σου _ για γαλάζιο
τα μάτια σου _ για γαλάζιο
τα μάτια σου _ για γαλάζιο
τη μυρωδιά σου _ για πράσινο
το φιλί σου_ για κόκκινο
την απουσία σου _ για μαύρο
την ματιά σου στον ορίζοντα _ για μοβ

ξεγελώ το χρόνο, τους χρόνους, τους κύβους
τους τρομαγμένους εραστές, τους φόβους τους
τη βαθιά ανάγκη τους
εξιλεώνομαι
αδίστακτος με την αλήθεια
αδόκιμος με τους όρους
αμήχανος με τους τύπους
απελευθερωμένος απ’ τις κάθε είδους προσδοκίες

Ανήμπορος
«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»

Βασιλιάς
Στη αόρατη διαχωριστική γραμμή των ονομάτων,…

Έκπτωτος
Στη διάφανη νοητή γραμμή των θαυμάτων,…

δε γράφω για σένα, δε γράφω για κανέναν
Αντιγράφω σε σένα
Αντιγράφω πάνω σε σένα

αχαρτογράφητος κομήτης
«Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…»

ένας μικρός αντιγραφέας διευθύνσεων καταργημένων ονείρων,...

Στέργης Ν.
Vina Del Mare, Chile
8 Φλεβάρη 2020
………………………………………………………………………………………


* η φράση ανήκει στη φίλη μου Φαίδρα Φις http://hrtstvrs.blogspot.com/


** είναι γραμμένο με αφορμή ένα υπέροχο κείμενο της Φαίδρας: «ωραίο μου Σκυλαντάρ»
http://hrtstvrs.blogspot.com/2009/02/blog-post_08.html



*** «Στην άσπρη διαχωριστική γραμμή των ρευμάτων…» είναι αφιερωμένο στη Φαίδρα
………………………………………………………………………………………………………………………………………………


****Σήμερα το Blog: Non Mollare Mai κλείνει ένα χρόνο.




Ήταν 6 Μάρτη 2008 ώρα 9:55 μ.μ. όταν σάλπαρε το πρώτο κείμενο, μέσα από τα πλήκτρα της Αναστασίας!!!!
Ναι της αγαπημένης φίλης Αναστασίας Σμυρόγλου,
http://anastasia-smyroglou.blogspot.com/ . Αφού η Αναστασία έφτιαξε το Blog. Από την αρχή μέχρι το τέλος, τους κωδικούς, τους λογαριασμούς όλα!!! Και όλα, ακόμα και σήμερα, έχουν την αρχική μορφή με μικρές μικρές αλλαγές. Όλο το εγχείρημα, αυτή το συνέλαβε, το σχεδίασε και το εκτέλεσε τουλάχιστον για την πρώτη ανάρτηση. Αυτή λοιπόν είναι υπεύθυνη για όλα!!!!,…
Την Ευχαριστώ πολύ πολύ, για αυτό το μοναδικό παράθυρο που άνοιξε στη ζωή μου κι έγινε η αφορμή να γνωρίσω τόσο σπουδαίους φίλους, να πλημμυρίσουν τα μάτια μου τόσα όμορφα κείμενα, και δάκρυα χαράς αγαλλίασης αλλά και πίκρας,… ,

Γι αυτό και της αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση.

Το βασικό πρόβλημα του Non Mollare Mai ήταν η απουσία καθαρά μαθηματικών θεμάτων, εξαιτίας της αδυναμίας που έχει ο Blogger, σε σχέση με την ανάρτηση μαθηματικών κειμένων, αφού δεν μπορούσε και δεν μπορεί να «διαβάζει» κείμενα, που περιέχουν μαθηματικά σύμβολα. Με τη βοήθεια της Αναστασίας λύθηκε και αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Έτσι με την καθοδήγηση της, βρέθηκε η λύση: ( από αρχείο word τα μαθηματικά κείμενα τα κάνεις pdf, μετά τα σώζεις σαν εικόνα jpeg και τα αναρτάς σα φωτογραφίες),… έτσι γεννήθηκε το blog mathematica, ένα καθαρά μαθηματικό blog για δυνατούς λύτες:
http://bkougioumtsiadismaths.blogspot.com/

Συνεχίζουμε λοιπόν για όσο αντέξουμε,…

........................................................................
Η φωτογραφία είναι από το Μακρυγιάλι, τραβηγμένη στις 24/2/2009 με το C905.





Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Όνειρο στο Βουλγαρέλι


Ξυπόλητος, πέφτει από ψηλά
Κάθε φορά το ίδιο όνειρο
Εξαφανισμένος
Νιώθει τις παγωμένες ράγες στις πατούσες του
Δε φοβάται
Με ένα κουταλάκι σε σχήμα καρδιάς
Ανακατεύει
Κοίλο.
Μπαίνει μέσα στο χώρο και στο χρόνο
Αντιστρέφεται
Οι διαστάσεις του παραμορφωμένες
Οι ανοχές των βιδών αλλοιωμένες
Τρίζουν απρέπεια
Οι αντοχές μηδαμινές
Φτύνουν ανάγκη

Σπάζει κρύσταλλο, πάγος και συνήθεια
Μιλάει σιγά
Σχεδόν αμίλητα σέρνεται
Όσο η ηχώ από τη μύτη του μολυβιού
Που χαράσσει το ρυθμό στο χαρτί,
Να τον καλύπτει

Ακούει μέσα στην Απουσία
Εξασκημένος χρόνια
Στην έλλειψη βαρύτητας

Κλειδωμένος
Ίπταται πάνω από τις συνθήκες
Ικανές κι Αναγκαίες
Στο κενό

Αραχνιάζει πάνω στις οκτάγωνες συγκεντρώσεις
Μεγαλώνει το εύρος, η φτώχεια και η ασυμμετρία

Απορροφημένος από τη νέα ματωμένη υπέρβαση
Υποθηκευμένη κι αυτή,…

Βαδίζει αργά, αδιάφορα
Μακριά

Μαζεύει τα ενθύμια
Σωρό πάνω στο ράφι
Τα κλειδώνει βαθιά στα παλιά ντουλάπια
Ανάμεσα σε ξεφτισμένες ανεμόσκαλες,
σκουριασμένες αλυσίδες,
δάφνινα στεφάνια οίκτου
και πεταμένα τραγούδια


Δεν αντέχεται η αλήθεια
Έτσι δίκοπη που είναι

Από τη μια
το σιγανό μουρμουρητό του θανάτου
Από την άλλη το παρατεταμένο μούδιασμα
Που του χάρισε εκείνο το ατέλειωτο φιλί

Στη γωνιά
Τον βρίσκει η Άνοιξη
Πάντα όπου κι αν κρυφτεί

Τα πρόσωπα ταριχευμένα στο χρόνο
Αιώνια να ματώνουν απουσία
Να σιγοτραγουδούν το όριο αντοχής


Και νιώθει
το πέσιμο από ψηλά
Στο βάραθρο
Μόνο
Με αυτή την αίσθηση του
αμετάκλητου βήματος στο κενό,…


......................................................
φωτογραφία:τα βουνά Τζουμέρκα δίπλα στη Μεσούντα.
κάτω το ποτάμι Άραχθος, κοντά στο Στενό που άφησε την τελευταία του πνοή ο Άρης.
τραβηγμένη στις 2 Μάρτη 2009 με το C905


MusicPlaylistRingtones
Create a MySpace Playlist at MixPod.com