Φεγγάρι κόκκινο
Τριγυρνά στις τζαμαρίες
Εραστής
στο αίμα πνίγεται
στις βαθιές πετσέτες
αφήνει πρόσωπο χλωμό
Θα ανοίξω το παράθυρο
Να μαραθεί η οργή
Να μπει η Άνοιξη που αργεί
Να λιώσει ζάχαρη η στιγμή
Στην πόρτα,
Το σύνθημα ζητάς
να διαβεί αργυρό το φως
αναγνωρίζω τη μορφή
Απ’ τη Σιωπή
Από το αίμα
Απ’ το ασημί
απ το φιλί που δεν τελειώνει
άπειρο στο στόμα
άμοιρο στο χρόνο
και χάνεται μ’ ένα χαμόγελο
στην Άκρη κρεμασμένο
Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου
Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε ο καιρός τεχνάσματα
Κι ο μύθος μοιρολόγια
μαύρο δηλητήριο κυκλοφορούσε
Μέσα στις διάφανες φλέβες,…
Εκεί χωρίς φεγγάρι
Χωρίς μάτια
Ανάδρομη πορεία
Νύχτα
Να εκστασιάζονται οι ώρες
με την υπομονή
κι ο έρωτας με τη θυσία
έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα
έχω ακυρώσει την Αναμονή
μόνο η Άνοιξη αρνείται
δεν υπεκφεύγω
σε κοιτώ απέραντη Άνοιξη
μόνη μαύρη οπτασία
απέραντο πράσινο
θάλασσα μάτια
έχω ακυρώσει τη Ζωή
μαθαίνοντας
κρύβω για αύριο την έκσταση
έχω αγαπήσει την Άρνηση
κλέβοντας
στιγμές μικρές μοναδικές
μόνο οι μέρες γλιστράνε
από τη στενή σχισμή
βαριές και ξάστερες
σαν μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται
βυθίζονται στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα
πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
πεθαίνοντας;
πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
Άδικο Μαύρο;
Τριγυρνά στις τζαμαρίες
Εραστής
στο αίμα πνίγεται
στις βαθιές πετσέτες
αφήνει πρόσωπο χλωμό
Θα ανοίξω το παράθυρο
Να μαραθεί η οργή
Να μπει η Άνοιξη που αργεί
Να λιώσει ζάχαρη η στιγμή
Στην πόρτα,
Το σύνθημα ζητάς
να διαβεί αργυρό το φως
αναγνωρίζω τη μορφή
Απ’ τη Σιωπή
Από το αίμα
Απ’ το ασημί
απ το φιλί που δεν τελειώνει
άπειρο στο στόμα
άμοιρο στο χρόνο
και χάνεται μ’ ένα χαμόγελο
στην Άκρη κρεμασμένο
Έσπαγαν οι βελόνες πάνω στο χέρι μου
Μία-μία
Έμπαιναν βαθιά και έσπαγαν
Αριστοτεχνικά
Χωρίς σταγόνα αίμα
Έραβε ο καιρός τεχνάσματα
Κι ο μύθος μοιρολόγια
μαύρο δηλητήριο κυκλοφορούσε
Μέσα στις διάφανες φλέβες,…
Εκεί χωρίς φεγγάρι
Χωρίς μάτια
Ανάδρομη πορεία
Νύχτα
Να εκστασιάζονται οι ώρες
με την υπομονή
κι ο έρωτας με τη θυσία
έχω ακυρώσει τη Νύχτα
τα ένστικτα
τα όνειρα
έχω ακυρώσει την Αναμονή
μόνο η Άνοιξη αρνείται
δεν υπεκφεύγω
σε κοιτώ απέραντη Άνοιξη
μόνη μαύρη οπτασία
απέραντο πράσινο
θάλασσα μάτια
έχω ακυρώσει τη Ζωή
μαθαίνοντας
κρύβω για αύριο την έκσταση
έχω αγαπήσει την Άρνηση
κλέβοντας
στιγμές μικρές μοναδικές
μόνο οι μέρες γλιστράνε
από τη στενή σχισμή
βαριές και ξάστερες
σαν μπιλίτσες υδραργύρου
διαμερίζονται
βυθίζονται στην κλεψύδρα
ολοένα και πιο γρήγορα
ολοένα και πιο αδυσώπητα
αμετάκλητα
πως γίνεται να παραμένεις κόκκινος
πεθαίνοντας;
πως γίνεται το κόκκινο όταν σαπίζει
Άδικο Μαύρο;
..................................................................
Αξίζει να διαβάσετε αυτό: http://iliosavra.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html
Ιδιαίτερα το τελευταίο σχόλιο της οικοδέσποινας Aura
Ιδιαίτερα το τελευταίο σχόλιο της οικοδέσποινας Aura
......................................................................
Η φωτογραφία από τον κόλπο της Ηγουμενίτσας.
Δειλινό συννεφιασμένο, τραβηγμένη στις 25/3/2009 με το C905.
Δειλινό συννεφιασμένο, τραβηγμένη στις 25/3/2009 με το C905.