Αλεξηκέραυνο

-->

«Η σιωπή παγώνει στα δέντρα»

Μαθαίνω γραμματοσειρές

Μαθαίνω στίξη

Μαθαίνω των ανέμων τις γωνιές

Μαθαίνω πτήση

Μαθαίνω των απόντων εμμονές

Μαθαίνω ψύξη

Μαθαίνω τα κρυμμένα

των νοσταλγών απίθανα γραμμένα

Μαθαίνω λάμψεις, άγιες αφορμές

Μαθαίνω θλίψη

Ακούω φονιάδες

Ανακριτές κι αθώους οικογενειάρχες

Ακούω υπερασπιστές

Βασανιστές κι επίδοξους γραφιάδες

Ακούω τη μεσαία τάξη καθώς πλένει τα χέρια της,…

Στην αστραφτερή λεκάνη των ίσων αποστάσεων

αναπτύσσονται σφαιρικά επιχειρήματα

Βλέπω την αλαζονική υποκρισία «της προστασίας του πολίτη»

να σκεπάζει τους καθρέφτες, καθώς φοράει τα διακριτικά της

και γεμίζει τους σάκους της, τυφλό μίσος και θλιβερή αμάθεια.

Εργαζόμενα παιδιά του λαού,

πληρωμένοι νταβατζήδες,

φονιάδες με τη βούλα και την κρατική μέριμνα,

φορτωμένοι δωρεάν φάρμακα,

εκπτωτικά κουπόνια

και ρεπό κυλιόμενα για να χωράνε

στη μιζέρια της δεύτερης μαύρης δουλειάς

Μελανοχίτωνες καριέρας

με ρούχα βουτηγμένα στο δηλητήριο,

των τραπεζών αιχμάλωτοι, δόκιμοι ποιητές,

της νύχτας εμπλεκόμενοι,

μισθοσυντήρητοι,

ληγμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας

απολαμβάνουν της αθώας κοινωνίας εκτίμηση και θαυμασμό

αναστενάζουν σε ξιπασμένων μπαλέτων ερωτικό πολιτισμό

αναβαπτίζονται σε ξεπεσμένων χαρτεμπόρων χυδαίο ελιτισμό

Περιφέρομαι στις άδειες πόλεις, στολισμένες αδιαφορία

Καθρεφτίζομαι στην νεκρική ησυχία των γυαλισμένων βιτρινών,

περιμένουν το δέκατο τρίτο όνειρο των χριστουγέννων

και την άξεστη οσμή της στοχευμένης επίπεδης κατανάλωσης

διαμελισμένα μέλη στολίζουν γιορτινά χειρουργικά τραπέζια

νοσταλγικές ομάδες ορκίζονται μνήμη υπογράφοντας σαν ανιστόρητα πλήθη

Λευκές πέτρες προστίθενται στις άκρες των πόλεων

Οι δημοτικοί υπάλληλοι πλένουν τους δρόμους

καθαρίζουν τα αίματα,

κρεμούν τα νέα ονόματα στις γωνιές των διασταυρώσεων

Αλλοδαποί εργάτες κρεμιούνται στις σκαλωσιές,

κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα του χοντρού επιστάτη,

βάφουν τα μάρμαρα με μαύρη μπογιά

Ξεβάφουν τα συνθήματα στις ιαχές

Ταΐζουν λήθη τις φωτιές γρήγορα να σβήσουν

Άμμο και σκόνη φυσούν στα μάτια

Τσιμέντο στα όνειρα

Τα σπασμένα μέλη στο γύψο βουτούν

Οι προθήκες των τραπεζών διαλαλούν τα εντυπωσιακά

αποτελέσματα χρήσης

Διαλυμένα σπίτια τυλιγμένα σε μάτσο χαρτιά

γεμίζουν τους άχρηστους στόλους

Οι νέοι φτωχοί, άλαλοι απ’ την πείνα και την απότομη στροφή των ρευμάτων

μαζεύουν χαρτόκουτα για το ρεβεγιόν της νύχτας

αδιάφοροι για την πτώση, ανέγγιχτοι από την συντριβή

στοιβαγμένοι στην ουρά για το επίδομα ενάρετου ύπνου

έχουν ήδη συνηθίσει στο δίφραγκο της μίζερης λιτανείας

και στο λαϊκό συσσίτιο της δημαρχιακής επιτροπής

Βλέπω συναθροισμένους πάνω απ’ τα πτώματα των ηττημένων,

πορνό περίπτερου θαμώνες,

τους πρόωρα γερασμένους «πνευματικούς» τυφλούς,

ημιμαθείς κι αυτάρεσκους

να γυαλίζουν τις λέξεις,

να τρίβουν τα σακάκια τους στις μουχλιασμένες λέσχες,

να διασταυρώνουν τα ξίφη τους,

σπάνια ερπετά σε απολιτική συγχορδία

να καθαρίζουν με το πανάκι της ουδετερότητας,

τα καπνισμένα γυαλιά της ψύχραιμης απόδοσης ευθυνών,…

πάντα οι ίδιοι, πάντα ακίνητοι,...

κοιμούνται ήσυχοι

κι ονειρεύονται

ακαδημαϊκές φαμφάρες και «σχολικές» ενταφιάσεις,…

Έρχονται οι ηγεσίες, γριές πουτάνες, αμετανόητες.

σταφιδιασμένοι ανέραστοι γραφειοκράτες

Με τον ίδιο τρόμο κάθε φορά, στα άχρωμα μάτια τους

Με το ίδιο πάντα «υπεύθυνο» ενδοτικό παραμύθι τους

_πέρυσι τακίμια με τους πραιτοριανούς,

τώρα δάκρυα για την τιμή των νόθων._

Μπολιάζουν καχυποψία

Κι απάνθρωπη αναίδεια

κάθε κλαρί που κάνει να συνέρθει από τη 40-χρονη χειμέρια νάρκη,…

Έρχομαι κι εγώ

Πάντα Ένοχος

πάντα καθυστερημένος, παρωχημένος, γραφικός

«Στέκομαι εδώ μπροστά σας,…»

Ο καθένας έχει δικαίωμα μόνο στην προσωπική του υποδούλωση

Αλλά έχει υποχρέωση μόνο στην ομαδική Ανάσταση

και μόνη λύτρωση και δικαίωση του η στράτευση

Στέκομαι εδώ

Ζητώ να με συγχωρέσετε που τους επιτρέπω

ακόμα να υπάρχουν

Ζητώ παράταση

Μια μισή ευκαιρία χρόνου και τόπου

Μια σχισμή στον αδιαπέραστο τοίχο της παντοκρατορίας του «δε γίνεται τίποτα»

Ένα τρεμάμενο ίσως

Μια περόνη τραβηγμένη. συνειδητά

με το δάχτυλο στο τεταμένο ελατήριο. απόλυτα

Μια εμμονή σ’ ένα Αύριο Αξιοπρέπειας

Μια επιμονή στην Αξία της αντίθετης πορείας

Ένα άσβεστο Μίσος. με ορθάνοικτα μάτια

Μια ασύμβατη Αγάπη

Πανανθρώπινη και εξισωτική

Ζητώ παράσταση Ονείρου

Κι ίσως,…έρθει κάποτε ο καιρός και δε γεμίζουν πια

Αίματα οι ημερομηνίες,….

…………………………………………………………………………………………

Ακούγονται

-->«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» του Διονύση Τσακνή με τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα 1991

«Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη»

_ γραμμένο για έναν άλλον αιώνιο έφηβο

που του έφραξαν το δρόμο στις 9/10/1967

και με τον παραπλανητικό τίτλο

για να περάσει απ’ την επίσημη λογοκρισία της εποχής,…

«Τα παιδιά που χάθηκαν»

του Διονύση Σαββόπουλου από «το περιβόλι του τρελού» » 1969

«Μη με ρωτάς» του Μάνου Λοίζου απ’ «τα τραγούδια του δρόμου» 1974

«οι πίσω μου σελίδες»

του Διονύση Σαββόπουλου από «το περιβόλι του τρελού» » 1969

«Οι καταδότες» 1999 των Οδυσσέα Ιωάννου και Θάνου Μικρούτσικου

«Ανεμολόγιο» του Κώστα Τριπολίτη με το Θάνο Μικρούτσικο