«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

σημείωμα πέτρας






Απόγευμα Κυριακής
Ολοκληρώματα πιθανότητες  Ασυμβίβαστα ενδεχόμενα
μυρωδιά καμένων αρνητικών _ αμπέχονα μεταλλαγμένα
βλάβη στο θερμοστάτη  αναπάντεχη βροχή
Μια σιωπή _ διαλυμένα γουόκι τόκι 
χαρτάκια κολλημένα στις άκρες των ξεφτισμένων βιβλίων
δείχνουν τα βήματα
απολυτήρια
θυμίζουν τρύπια όνειρα
επιτετραμμένοι 
συλλαμβάνουν άγουρα μίση _ εκπαιδεύουν μισθοσυντήρητα φίδια

τα δάχτυλα ξεγελώ μ’ αγαπημένα σύμβολα
ποτίζω με υποσχέσεις άκρα βαμμένα
ακρωτηριασμένα γιατί κυκλώνουν ανέτοιμα φυσίγγια

άδεια θήκη κλεμμένη περόνη αργή ξυραφιά

δίφραγκα και στομωμένα ξίφη
κόκκινα ξεφτισμένα βελούδα
νότες θαμπές
παγωνιά στα πρόσωπα
κι ούτε τραγούδι ούτε κλάμα

δίπλα
σκυμμένα κεφάλια
ψεύτικα αύριο  στολισμένες βιτρίνες
αναβοσβήνουν χάρτινα παραπήγματα

κανείς δε σηκώνει κεφάλι
κανείς δε νοιάζεται  
κανείς δεν ξυπνά
τα βολεύουν
κι όμως λένε θυμούνται

καταπίνουν βαρβιτουρικά
γυρίζουν το κλειδί
απασφαλίζουν το κουτί ,…
αγοράζουν πράσινη δράση 
κοιμούνται

στα κρεβάτια των άλλων
γαμιούνται μέσα στα σώματα των άλλων ποθούνται
κι ούτε ένα δάκρυ,…

φτηνοί κομπάρσοι
γνωστό σενάριο μεθάνε δηλητήριο

κρεμιούνται στις έννοιες των άλλων

οι δικές τους είναι το σκοινί,…


πιο δίπλα σέρνεται η ανάγκη
φορτωμένη χαρτόκουτα χαμόγελα και πείνα
αιχμάλωτες συνιστώσες,….
απλωμένα χέρια

δε θυμάμαι δεν ξέρω δε θέλω

η ατσάλινη συνισταμένη αλυχτά


γεμίζω το μελανοδοχείο γενναιόδωρο κόκκινο

εικόνες μελλοντικών πτωμάτων
προβοκάρουν τα όνειρα μου
φρέσκια πυρίτιδα μυρίζουν τα μαλλιά μου
κι ένα άγριο μίσος ταΐζει την ανοιχτή θαλάμη

κλείνω ραντεβού δε βιάζομαι
οι πεθαμένοι έχουν χρόνο
το χώμα με το μέρος τους

οι χαφιέδες  έχουν σταυρό
και τον καιρό  απέναντι


τα blues της οργής εκδικούνται,….

……………………………………………..
δεν έχω τίποτα άλλο από τρύπια όνειρα
και με μια τσέπη γεμάτη,…κωνικές μελωδίες 



MusicPlaylistView Profile
Create a MySpace Playlist at MixPod.com





Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Ελληνική Χαλυβουργία _ Νοέμβρης 2011



ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝΕΤΑΙ Τ' ΑΤΣΑΛΙ!!









«Σε είδα που περίμενες στη στάση,
 γραμμή για να σε πάει στην δουλειά
 φορούσες ξεφτισμένο ένα σακάκι,
 τα ρούχα σου δεν ήτανε ζεστά.



Κοιτούσες, σαν αγνάντευες το μέλλον,
στο λευτερό σου πρόσωπο η ματιά /
ζγουρό κεφάλι μυθικό ωραίο,
παιδί της τάξης σου της εργατιάς.




Στον άνισο αγώνα μπήκες μάτωσες,
χαρά απ' την δουλειά σου δεν λαβαίνεις /
καρτέρι το καρτέρι πας και χάνεσαι,
το χέρι σου ΓΡΟΘΙΑ πότε θα φέρεις;».



(ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΤΑΛΛΕΡΓΑΤΗ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ Ορέστη)


ο μεταλλεργάτης της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» που έγραψε το ποίημα  είναι 
ο Σταύρος Δικαίου Φονικάκος




............................................

Πήρα ένα mail σήμερα το πρωί από τον παλιό μου μαθητή Ορέστη,…κι έλεγε:

ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΤΑΛΛΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ θΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΩ , ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΤΕΣΤ ( ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ ΦΟΒΕΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ ) !
ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΥΑΛΑ ΤΗΣ ''ΒΑΛΤΩΜΕΝΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ''...
ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝΕΤΑΙ Τ ΑΤΣΑΛΙ , ΚΥΡΙΕ ΒΑΣΙΛΗ !




Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

«Η επόμενη Ανατολή θα είναι στη Δύση…»



Δημήτρης Γράψας: Αποχαιρετισμός στον Κώστα Τζιαντζή



Επικήδειος που εκφωνήθηκε στην κηδεία του Κώστα Τζιαντζή.

Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσω σήμερα εδώ ρε Κώστα; Τι να πρωτοπώ;
 Δυσκολεύομαι πολύ, εσύ θα το καταλάβαινες, και μ’ ένα γλυκό χαμόγελο κι ένα χάδι, μετά από ένα αργόσυρτο σήκωμα του χεριού σου, θα το έδειχνες.
Το ξέρουν αυτό το χαμόγελο κι αυτές τις κινήσεις πολλοί από τους παρευρισκόμενους εδώ. Το ξέρουν πιο καλά απ’ όλους η αγαπημένη σου Μαριάννα, η Μαρία και ο Δημήτρης. Μα το αναγνωρίζουν και οι εκατοντάδες δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που από την στιγμή που πληροφορήθηκαν  το αναπάντεχη είδηση, πρώτα έκλαψαν και  μετά οργίστηκαν για όσα δε πρόλαβαν να σου πουν και να κάνουν μαζί σου. Στο τέλος όμως μείνανε μ’ ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα, θυμούμενοι μια μοναδική- από τις χιλιάδες μοναδικές ιστορίες, που γέμισαν την πολυτάραχη ζωή σου και είχαν την τύχη να την μοιραστείς μαζί τους.
Αυτές οι μυριάδες μοναδικές ιστορίες θα συντροφεύουν από τούδε και στο εξής τις παρέες που θέλουν ν’ αλλάξουνε τον κόσμο. Στόμα με στόμα, θα ταξιδέψουν στ’ απέραντα του  χώρου και του χρόνου, θα φτάσουν ως και σε επαναστάτες που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί. Έτσι που αυτοί θα λένε: «Αυτό θα ‘κανε ο Κώστας Τζιαντζής, αυτό πρέπει να κάνουμε και ‘μεις»
Και θα σαι Κώστα, οδηγός, φάρος και παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, που θα σκύψουν και θα μελετήσουν το έργο σου, την στάση ζωής σου, τις ακλόνητες αφετηριακές αρχές που διαπερνούσαν κάθε σου επιλογή.
 Εμείς εδώ από το σκοτεινό 2011, τόσο φτωχότεροι από την απουσία σου, μόνο οδηγίες χρήσης για την βαθύτερη κατανόηση του έργου και των πράξεων σου, μπορούμε να στείλουμε στο φωτεινό μας μέλλον.
 Σύντροφοι του μέλλοντος!
 Για να γνωρίσετε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη, μη προσπαθήσετε ποτέ να δείτε χωριστά τον Κώστα και τον σύντροφο Τζιαντζή. Ήταν μια καθολική και αδιάσπαστη ενότητα. Ο Κώστας ήταν από την κορφή ως τα νύχια ένα άλμα: Από τη εποχή των ηρωικών και μυθιστορηματικών φυσιογνωμιών της τρίτης διεθνούς και της επαναστατικής εποποιίας του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα, ως στην εποχή της πανανθρώπινης Κομμουνιστικής χειραφέτησης. Ήταν άνθρωπος απ’ το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Κυρίως όμως από το μέλλον. Και η ζωή του, μια γέφυρα ανάμεσα τους.
 Από την πρώτη στιγμή που μ’ ένα μεγάλο σάλτο παράτησε μια στρωμένη αστική ζωή και βρέθηκε στην γειτονιά του προλεταριάτου, που από Κωνσταντίνος έγινε  Κώστας και τόσο αγαπήθηκε από χιλιάδες ανθρώπους, μελέτησε και λάτρεψε την λαϊκή κουλτούρα. Της υποκλίθηκε, όχι όμως άνευ όρων. Σα φακός που δείχνει τον δρόμο μπροστά κι όχι σα καθρέφτης που αντανακλά. Θεωρούσε ότι όρος για την συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, ήταν η ηγεμονία μιας νέας προλεταριακής ηθικής, που δε θα διαμορφωθεί μηχανικά σαν αντανάκλαση των υλικών συμφερόντων της, αλλά μέσα στην ταξική πάλη και στην γιγάντια ιστορική αναμέτρηση του κόσμου της εργασίας με τον κεφάλαιο. Μια ηθική που θα διέπεται από το ηρωικό της πνεύμα, την ατσαλένια της θέληση και την ιστορική της ανωτερότητα. Την ακλόνητη σιγουριά για τον σύντροφο και τον σκοπό, την συνεχή αμφισβήτηση για τα μέσα.
 Ο Κώστας ήταν πάντα δίπλα στους συντρόφους και στους φίλους του. Όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές, εκεί που μηχανικά τείνουν να βρίσκονται όλοι, αλλά και στις ταπεινές, στις υπαναχωρήσεις και στους κλονισμούς. Εκεί που οι πολλοί τείνουν να κατακεραυνώσουν και να καταγγείλουν. Δεν χάριζε κανέναν στον αντίπαλο. «Να είμαστε αδιάλλακτοι με τις απόψεις μας, διαλλακτικοί με τους ανθρώπους», έλεγε και τόσο όμορφα συμπύκνωνε, ας μου επιτραπεί αυτή η θεωρητική ακροβασία-τόσο άρεσαν άλλωστε αυτές στον σ. Τζιαντζή- την ουσία ενός επαναστατικού ουμανισμού.
 Το πρώτο δώρο που μου είχε κάνει στην εφηβική ζωή μου ήταν δυο βιβλία. Το μανιφέστο και το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου. Άλλη μια αδιάσπαστη ενότητα στην κοσμοαντίληψη του Κώστα. Χωρίς την κουλτούρα, φτιάχνονται τα μονοδιάστατα στελέχη του κομματικού σωλήνα κι όχι οι επαναστάτες της συγκλονιστικής μας εποχής, αυτή ήταν θεμελιακή γι’ αυτόν αρχή. Έτσι και στις κατοπινές μας συζητήσεις ο Κάφκα, ο Μπαλζάκ ή ο Αλεξάνδρου δεν εκτοπίζονταν από τους κλασσικούς του μαρξισμού, αλλά τους συμπλήρωναν.
 «Το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρη, που βέβαια το χεις διαβάσει, αλλά πρέπει να το ξαναδιαβάζουμε συχνά» μου είχε πει τότε με την συνηθισμένη του βαριά φωνή, εκτοξεύοντας μια κολακεία σ’ έναν 14χρονο που σίγουρα δε χρειαζότανε, μιας και ο θαυμασμός μου για το πρόσωπο του ήταν δεδομένος. Δεν απάντησα τότε, ότι όχι, προφανώς δε το χω διαβάσει, ούτε κατάλαβα γιατί το είπε.
 Πολλοί βέβαια δε κατάλαβαν ούτε αργότερα γιατί ο Κώστας πάντα κολάκευε τον συνομιλητή του.   Δεν είχε καμία σχέση με την αστική κολακεία αυτή του η συνήθεια, ούτε με την αναπαραγωγή της στους κόλπους της Αριστεράς, που στοχεύει στο μανιπιουλάρισμα και τον έλεγχο. Ο Κώστας στόχευε στο να καταστήσει τον σύντροφό του ισότιμο συνομιλητή, να του δείξει τον σεβασμό του και ταυτόχρονα τις απαιτήσεις που είχε από αυτόν. Κάθε του κολακεία ισοδυναμούσε με δέκα μέρες διάβασμα, με στύψιμο του μυαλού κι επίπονη προσπάθεια. Σου έδειχνε τον δρόμο, με επιτακτική και σφοδρή ευγένεια, σου έλεγε ότι πρέπει να σηκώσεις τον πήχη των προσωπικών σου επιδιώξεων. Έτσι που καμιά φορά η αποτροπή της απογοήτευσής του, γινότανε το μεγαλύτερο κίνητρό σου.
 Δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του, ούτε συνήθιζε να εξιστορεί σε πρώτο ενικό «μεγάλα κατορθώματα του παρελθόντος». Τον συγκινούσε και τον όριζε το «εμείς», είχε ατελείωτη απέχθεια στη προσωπική ανάδειξη και στην δραματουργία.
 Είχε ακλόνητη εμπιστοσύνη και σεβασμό στον κόσμο του αγώνα και ιδιαίτερα στην αυθόρμητη επαναστατική τάση της εργατικής τάξης. Δεν μου είχε πει ποτέ τα μυστικά των χειρισμών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν είχε αναφερθεί ποτέ σε άλλους μύθους που πλανώνται πάνω από το όνομά του. Μα συχνά-πυκνά, με έντονη αυτοκριτική, μίλαγε για την πρωτοβουλία της μετωπικής συγκρότησης του κόσμου του Πολυτεχνείου, της εξέγερσης του 73 αλλά και της εξέγερσης και της επανάστασης που είχανε μπροστά τους, που αυτός εισηγήθηκε στο Κόμμα και κόπηκε από τον Μηχανισμό, στο όνομα της συμπόρευσης αυτών που αργότερα ονομάστηκαν και «δυνάμεις της αλλαγής». Έτσι μιλούσε για το παρελθόν, για όσα δεν έγιναν και μένει να γίνουν.
 Ο Κώστας Τζιαντζής έκλεινε πάντα τις συζητήσεις του με την ακλόνητη επαναστατική αισιοδοξία για το μέλλον. Μας καλούσε να προετοιμαστούμε για την μεγάλη μάχη που κυοφορείται αντικειμενικά και θα κριθεί υποκειμενικά, «διαβάζοντας» από την μια τις ανώτερες κρισιακές τάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού -πολύ προτού η κρίση απασχολήσει την δημοσιολογία- και από την άλλη την ανωριμότητα των επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
 Αυτός είναι ο δρόμος. Δε μας επιτρέπεται να τον τιμήσουμε αλλιώς.
 Κάθε φορά που θα στεκόμαστε ασπίδα σ’ ένα κατατρεγμένο
 Κάθε φορά που θα αγαπάμε σε βάθος ένα σύντροφό μας, κάθε φορά που θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια της ψυχής του
Κάθε φορά που θα αντιλαμβανόμαστε τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα πρωτα απ’ όλα σαν ζητήματα προσωπικής στάσης
 Κάθε φορά που θα σκεφτόμαστε με βάση το ιστορικό και το στρατηγικό, κι όχι με βάση το πρόσκαιρο και το ταπεινό
 Θα τιμάμε τον μεγάλο σύντροφο, φίλο κι αδερφό, επαναστάτη και Κομμουνιστή Κώστα Τζιαντζή
Κι όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, αυτός θα είναι εκεί να μας θυμίζει τις μέρες που αξίζουμε








.........................................................................................


ο Κώστας Τζιαντζής, ηγετική προσωπικότητα της κομμουνιστικής Αριστεράς και του αντιδικτατορικού κινήματος,  Γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας το Σεπτέμβρη του 1948. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα, συνελήφθη το 1968 από την Ασφάλεια και το 1969 οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στη διάρκεια της δικτατορίας και ο βασικός συντελεστής στη δημιουργία της Αντι-ΕΦΕΕ. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν γραμματέας της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων. Καταζητούμενος της χούντας από το Φεβρουάριο του 1974 πέρασε στην παρανομία μέχρι τη μεταπολίτευση. Μετά την κατάρρευση της χούντας υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ μέχρι το 1989, οπότε αποχώρησε μαζί με άλλα 14 μέλη της ΚΕ που δημιούργησαν εν συνεχεία το Νέο Αριστερό Ρεύμα.
Στα δύσκολα για την Αριστερά χρόνια που ακολούθησαν έδωσε σκληρές μάχες για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού ιδανικού και τη διαμόρφωση ενός επαναστατικού προγράμματος, του αντίστοιχου κόμματος και του εργατικού κινήματος της εποχής μας για την κομμουνιστική απελευθέρωση.









Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

"Θέλεις να πας μακριά;"





Στο χώρο μίας εικαστικής έκθεσης της Άννας Μελή, ένα δωμάτιο – ημερολόγιο που στο κέντρο του δεσπόζει ένα διαδραστικό φόρεμα, καλείται η ηθοποιός να δώσει μία μάχη με τις φοβίες και τα όνειρά της.

Τα όπλα της είναι ένας χείμαρρος από ακατέργαστες σκέψεις και μικρές περιπέτειες, περιστατικά και εικόνες μιας ιδιαίτερης καθημερινότητας και ερωτήματα, πολλές φορές απλά, που δεν έχουν όμως πάντα απαντήσεις.

Το ρούχο/γλυπτό αναπαριστά την εξιδανικευμένη της εικόνα. Το εικαστικό περιβάλλον, υλικό και εικονικό, λέξεις τυπωμένες σε βιβλίο, σε πηλό ή ειπωμένες από την ηθοποιό δημιουργούν ένα φαντασιακό περιβάλλον που ξεκινάει από το δωμάτιο και το ημερολόγιο μιας κοπέλας λίγο πριν την ενηλικίωση της στην Αθήνα του σήμερα και τελειώνει σε ένα μαγικό κόσμο όπου όλα είναι πιθανά.

Η ηθοποιός, το ρούχο/γλυπτό, τα έργα/ημερολόγια και οι προβολές/ήχοι, συνθέτουν έναν ψυχικό μηχανισμό με τις γνωστές τρεις περιστάσεις του ψυχικού μηχανισμού του Φρόυντ: το Υπέρ-Εγώ, το Εγώ και το Αυτό.

Ένα βιωματικό έργο που εναλλάσσεται ανάμεσα σε παράλογο και λογική, σε όνειρο και πραγματικότητα. Μία προσπάθεια για ένα πορτρέτο ενός σύγχρονου κοριτσιού, με «επικίνδυνη» αφέλεια, που προσπαθεί να τοποθετηθεί στον παρηκμασμένο πολιτισμό του τώρα, μέσα από τις δυσκολίες της «εύκολης» εποχής. Απομονωμένη και αντιμέτωπη συνεχώς με τον εαυτό της, μαλώνει και επαναστατεί σαν να βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο. Σε ένα σημείο ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, εκεί όπου ο καθένας κρίνει και κρίνεται διαρκώς. Το έργο είναι αισιόδοξο αλλά ταυτόχρονα και σκληρό προς αυτούς που δημιούργησαν τον κόσμο μέσα στον οποίο καλείται να βρει τις λύσεις η ηρωίδα.

Η ομάδα που δούλεψε για το έργο στα πλαίσια του πειραματισμού είναι: η εικαστικός Άννα Μελή, η ποιήτρια και ηθοποιός Πέννυ Μηλιά, η πληροφορικός Βούλα Ζώη, η ενδυματολόγος Άννα Σαντοριναίου. Υπεύθυνος του εργαστηρίου, της τελικής επεξεργασίας του κειμένου και σκηνοθεσίας είναι ο Μάνθος Σαντοριναίος.


Στο θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 138, κάθε Τετάρτη στις 9.30 ως την Άνοιξη..


"θέλεις να πας μακριά;"_ το δέντρο 



…………………………………….
Πέννυ,….

Στα οδοφράγματα
Με ποίηση και ήθος γεμίζουν τα μεγάλα μας όνειρα
Με αίμα τα μαύρα μας πουκάμισα,…
……………………………………

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ







Για τα σημερινά επεισόδια και την προβοκάτσια στη μεγάλη διαδήλωση στο Σύνταγμα
Αθήνα  20 Οκτώβρη 2011
ΔΕΛΤΙΟΤΥΠΟΥ

Δυνάμεις εχθρικές στο εργατικό και λαϊκό κίνημα επιχείρησαν να χτυπήσουν και να προβοκάρουν τη μεγάλη διαδήλωση έξω από τη Βουλή. Το ΠΑΜΕ, τα σωματεία, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, τους αντιμετώπισαν με αποφασιστικότητα.

Οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί άνοιξαν λογαριασμούς με το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Ας έχουν υπόψη τους ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη και την πείρα, για να τους κόψει το χέρι.
...................................................................................................................
Για τη δολοφονική επίθεση εναντίον της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ

Ανακοίνωση

   Για τη δολοφονική επίθεση εναντίον της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ
Εκ μέρους του ΠΑΜΕ, εκατοντάδων συνδικάτων και δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων εκφράζουμε στην οικογένεια του νεκρού συναδέλφου μας, οικοδόμου, γραμματέα του παραρτήματος Βύρωνα του Συνδικάτου Οικοδόμων τα θερμά μας συλλυπητήρια. Υποσχόμαστε ότι ακόμα πιο αποφασιστικά θα συνεχίσουμετους αγώνες για τα οράματα που μαζί του παλεύαμε.
Εργαζόμενοι,εργαζόμενες,
Δώσαμε μια μάχη δυναμική, σκληρή, στους τόπους δουλειάς, στις πλατείες και στους δρόμους, απάντηση στην εργοδοσία, την κυβέρνηση, τα κόμματα της πλουτοκρατίας.
Όμως η ταξική πάλη έχει και μια άλλη πλευρά. Δίπλα στους κρατικούς, κατασταλτικούς μηχανισμούς υπάρχει και ένας άλλος μηχανισμός, στον οποίο συνυπάρχουν φασιστοειδή, αναρχικοί, χρυσαυγίτες, άνθρωποι του Καρατζαφέρη, οι γνωστοί κουκουλοφόροι.
Όλοι αυτοί επιχείρησαν να χτυπήσουν τη συγκέντρωση μας. Χάρις στην οργάνωση,την ψυχραιμία, την αποφασιστικότητα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ οι μηχανισμοί αυτοί αναχαιτίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν.
Οι παραπάνω δυνάμεις εμφανίστηκαν πίσω και μέσα στο λεγόμενο κίνημα του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Από αυτή τη δολοφονική επίθεση είχαμε το νεκρό συνάδελφό μας, οικοδόμο, γραμματέα του παραρτήματος Οικοδόμων Βύρωνα και τραυματίες.
Καταγγέλλουμε ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης πουεπιχειρούν να χρεώσουν στο ΠΑΜΕ ευθύνες για τα επεισόδια. Αυτά τα ΜΜΕ είναι τα ίδια που το προηγούμενο διάστημα προσπάθησαν να συκοφαντήσουν με όλους τους τρόπους το ΠΑΜΕ και τους αγώνες των εργαζομένων. Να χτυπήσουν την πόρτα και να απευθυνθούν στο κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και σε εκείνες τις δυνάμεις που θεωρούν αντίπαλο το ΠΑΜΕ και μέσα στις γραμμές τους υποθάλπονται και αναπτύσσονται προβοκατόρικα και εγκληματικά στοιχεία, καθώς και στην κυβέρνηση που επί χρόνια υποθάλπει αυτά τα στοιχεία.
Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Δεν ξεμπερδεύει κανείς με αυτή την πολιτική με ένα ντου ή με την καταψήφιση ενός άρθρου του πολυνομοσχέδιου.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα, αύριο να ενημερώσουν τους εργαζόμενους γι’ αυτή την δολοφονική επίθεση για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι εκτός από την εργοδοσία έχουν εχθρούς και όλες αυτές τις παραπάνω δυνάμεις.

Η Εκτελεστική Γραμματεία


Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

κέντα φλος ρουαγιάλ






πόσο όμορφα κι ήσυχα έχουν αλλάξει όλα,…
.............................................................................

σάπια δόντια ξεχάστηκαν
σκληρά μέλλοντα
προδομένα δεν πονάνε πια


μέρες χωρίς αναισθητικό
κουρτίνες μετανοιωμένες ξεθωριάζουν 
σύννεφα μεθυσμένα σβήνουν
μετανοιωμένες μοίρες
κρύβονται στα παντελόνια
αλκοόλ ακτίνια ψέματα
φτηνό ντεκόρ επιθήλια δέματα   
μάσκες λαχανικών δεκαετίας



ίδιες σκέψεις
παλιά προγράμματα

ίδιες αρνήσεις
νέα παροράματα

μεσημέρια αποστειρωμένα
φήμης κι υποταγής

εκκρεμές στο κενό


αύριο ερμητικά κλειστά

κλειδωμένες κάμαρες,…


δεκατρείς ζαριές άσσο-δυο,…
κι επιστροφή στις όμορφες άδεις τσέπες
τρέχει υπόδικος ο μήνας
μαζεύεις τα ψίχουλα και τα κερνάς  


άθλια λαμέ πρόσωπα
γλοιώδεις ξελιγωμένες ευδοκίες
σε παράταξη

δήμιοι αίματος
επιταχυντές σπέρματος

η ζωή σας συνεχίζεται κανονικά
θειάφι δεντρολίβανο λεβάντα
όλα δικά σας

δεκατρείς ζαριές άσσο-δυο,…
κι ένα χαμόγελο σαρανταπεντάρι

τέσσερεις τοίχοι χώμα λεβεντιάς
ανοιχτό ταβάνι μάνα περηφάνιας

άρνηση πληγή αιμορραγεί

κοινωνικοί λαχνοί αθώωσης παγώνουν
στη δυναμική ισορροπία των λωτοφάγων

οι εισπράκτορες τραβούν το σκοτάδι
οι παραμάνες το στήθος  

ντόρτια ξανά.

όλοι οι δείκτες ανάποδοι

αποστρέφεις το πρόσωπο
κι  όμως….

δεκατρείς ζαριές εξάρες,….
Μόνος. Μηδέν. χαμογελάς

τα χάσαμε όλα

Και ως εδώ,…  

.............................................................................................

MusicPlaylistView Profile
Create a MySpace Playlist at MixPod.com

Ανδρείκελα,...






Ποίηση Κώστα Καρυωτάκη


Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ' αστέρια.

Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.




Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Ιμπρεσάριος





Ξύπνησε κενός, μια  χλωμή γκραβούρα είχε σκεπάσει το δωμάτιο
Είχε χάσει τις μέρες
_ Ο μετρονόμος βαριέται πάντα τον Αύγουστο
αλλοιωμένες  κινηματογραφικές  κόπιες, συγκρούονταν στους τοίχους
Η παλιά ντουλάπα φορτωμένη φιγούρες,
έτριζε κάθε αποστροφή
λεπτές γραβάτες έκαναν γύρο, επιδέξια έσφιγγαν ανισόμετρα κολάρα 
παλτά νυχτερίδες σε θανάσιμη νάρκη κερνούσαν ευσπλαχνία
υπνωτικά, εικόνες ελευθερίας, σκόνη πάνω στο κίτρινο κομοδίνο
χάπια θυέλλης μηδενικής απόδοσης παρατεταγμένα στον πάγκο
πρόσωπα ξένα  συνωστίζονταν στο ραφείο ονείρων, 

μαγνήτες διαχωρισμένοι πάλευαν να επαναφέρουν
δεκαετίες που τρύπωσαν στο ράφι…

ο καθρέφτης επέστρεφε πύκνωση 
τ’ άδεια ποτήρια στράγγιζαν ύπνωση
τραγούδια λεηλατούσαν εκτόνωση
θύματα που κλήθηκαν εσπευσμένα 
αθώοι ψευδομάρτυρες

διαφανείς ασφυξιογόνες σακούλες διαμοίραζαν συνενοχή και κατευόδιο
τ’ αραχνιασμένο Θέατρο ξέθαβε νεανικούς πυλώνες
χειροκροτούσε πατημένους όρκους 

άδεια καλοκαίρια φραγμένα σ’ ασπρόμαυρες νότες
σαξόφωνα σε λευκό πανί,
αλήθειες βραχνιασμένες 
αιχμάλωτοι οισοφάγοι  έσπερναν ανεργία
μετανιωμένοι καλόγεροι κήρυτταν κατάνυξη

ο φόβος δίπολο με την εξαναγκασμένη αφωνία

    οι αιχμές σε μόνιμη εξαΰλωση
κι οι βροχές ακόμα μακριά,...

αράχνη βασίλισσα λεηλατεί εικόνες, 
αόρατοι υπερσυντέλικοι
λέξεις  στοιβάζονται στο βεστιάριο
ρωγμές αιχμαλωτίζονται,  
πεθαμένοι μέλλοντες

κι Εκείνη  παράταιρο δοκίμιο στην τετράφωνη λογική


δεν υπάρχει στιγμή  ν' αντέχει το βάρος της παραλληλίας

άδεια η κανονικοποιημένη
ανύπαρκτη η φορτισμένη

ξύπνησε

μια ακόμα ημερομέτρηση ταριχευμένη με στουπί, γλίστραγε στις ράγες
κι οι τόμοι έντρομοι  εκλιπαρούσαν
μάρμαρα λευκά και υποθήκες

χρωστάει ακόμα 
κι μέρες λιγοστεύουν
θυμάται ακόμα 
κι οι κλίσεις επιμένουν 
πονάει ακόμα 
κι οι πόρτες εποπτεύουν
αντέχει ακόμα 
κι οι ενοχές αγριεύουν

-πότε επιτέλους θα μεγαλώσει;


κάθε αύριο διστάζει στην ανατολή
μ’ έκπληξη γυρίζει το σελιδοδείκτη
είναι η εκχώρηση κι η λήθη που στοχεύουν

η επιστροφή το ψέμα
η νέα αρχή η αλήθεια
η παραίτηση ο δρόμος
η έκρηξη η ζωή
η σιωπή το δηλητήριο
η αντοχή ο νόμος  

...........................................................
...........................................................


Θα βγεί στη σκηνή; τον σπρώχνουν
Θα υποταχθεί; τον απειλούν
Θα ησυχάσει; τον δικάζουν
Θα τον ξυπνήσουν μόνιμα; υπνωτικά τον κατευνάζουν



Θα κοιμηθεί για πάντα με την Άρνηση αγκαλιά
Και το τελευταίο συμβόλαιο  ζωσμένος σταυρωτά,…




..............................................................
Αίγινα 7/VIII/2011





MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Λερναία Ύδρα





χοντρή εποχή
μεγάφωνα σωτήρες_ έμενε σιωπηλός,
πίστωνε τον αιφνιδιασμό 
ο κύκλος στένευε_ κοιμόταν

ξύπνησε κι είχε γεράσει

σημαίες καθρέφτες
καμένες στο οξύ της μέρας,
ξέφτιζαν στον ισολογισμό 

χοντρή εποχή
παράγωγα στρωτήρες
κολλαριστοί υπάλληλοι
στριφώνια ηλικιωμένοι συνδετήρες
ευνούχοι της υπέρβασης
μετρούσαν το διακανονισμό

πέρασαν, έφυγαν
κι αυτός ακόμα εκεί
χωρίς γυαλιά δοκίμαζε να περάσει απέναντι

τα φυσίγγια  ανυπομονούσαν
στις κάνες των στίχων_ εθελοτυφλούσε   
τα ποιήματα δε συγχωρούν _ ήξερε
οι λέξεις δάγκωναν_ αψηφούσε   

φίδια ξυπνούσαν στο συντονισμό των πλήκτρων
χέρια εκτεθειμένα στην έλλειψη περόνης
πόνταραν τυφλά
δαχτυλίδια στις εσοχές εικόνων
σκεπασμένων
μ’ αναιρέσεις και μάταιες διαγραφές
μοίραζαν ματαιότητα και ματαιοδοξία

δεν υπάρχεις
δεν εστιάζεις
δεν αιωρείσαι
δεν καταγράφεσαι

συρρικνώνεσαι

βαδίζεις κουρδισμένος
στις χαρακιές που σκάβουν οι ερπύστριες
καθώς συνθλίβουν τις μέρες  

υπάρχουν
σιτίζονται
πατρονάρονται
αφαιρούν

πολλαπλασιάζονται

άεργοι ξεφυλλίζουν τις αναμνήσεις
φύλακες καταμετρούν τα λάφυρα

μια αρμαθιά κλειδιά σκουριάζει στο βυθό

κράζουν στο δρόμο αντίστροφες πουτάνες
στο γυαλί καμπύλες σιλικόνης οργιάζουν 
στύση αιμόφυρτη

μεγάφωνα σωτήρες
κοσμοναύτες χαμένοι
θηλιά ομφάλιου λώρου  

πρωτόκολλα παράδοσης

σχέδια παραίτησης



Στην εποχή των μεγαφώνων
μένοντας σιωπηλός
πιστώνεις τον αιφνιδιασμό_ πίστευε
κι οι λέξεις
ψεύτικοι σοβάδες που ξεφτίζουν
του έδειχναν το λιβάδι με τ’ αμέτρητα ρολόγια
…………………………………………………………….