«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

νεμοντανί






“Τα αγριμια και οι αγγελοι μεσα μου”






Παράδοξοι «γραφιάδες», ερασιτέχνες
με δαγκωμένο αίμα σκιτσάρουνε στο δευτερόλεπτο
Μ’ εκείνον τον ξεδιάντροπο τρόπο
που αναγκάζει τις κυρίες του ΣΕΛΠΑ
ν’ αυνανίζονται, κοιτάζοντας απ’ την κλειδαρότρυπα,
και ν’ απορούν_ μα γίνονται αυτά μωρό μου;
……………………………………………………………………

Έτσι Ζούν ισορροπώντας στο σχοινί
Απ’  τη μια μεριά δεμένο με χίλιους κόμπους καθημερινότητας  
κι απ’ την άλλη να κρέμονται οι φλέβες τους κομμένες,

λάδι στης θλίψης την ακούραστη τη μηχανή
σπονδή στην ουτοπία,…

κι ύστερα,… μαζεύονται τις νύχτες
γράφουνε με δευτερόλεπτα φιλιά και κόκκινα
merlot,
να μένει κάτι, για τις ανασκαφές του μέλλοντος
άλικα όνειρα μισοτελειωμένα  

τ’ αφήνουν στα σεντόνια να σιγοκαίνε
στο χαρτί άδοξα τα φυλακίζουν
έτσι κάθε φορά που τ’ αγγίζουν
ξερνάνε τυφλό πόθο, μέθη αφιλτράριστη

κάθε φορά να πονάνε σαν την πρώτη φορά

Μ’ ακατέργαστη γύρη μπολιάζονται
σ’ αδέσποτα μελίσσια κρεμιούνται

Έτσι σκαλίζουν τα γιατί
τα ίσως, τα μη, τα μήπως,
Έτσι ντύνονται με μισοτελειωμένα φευγαλέα τίποτα

Ύστερα χάνονται για μήνες κι αυτά σβήνουν σιγά σιγά
Ξεχνιούνται οι συνθήκες που τα γέννησαν, χάνονται οι συντεταγμένες,  
περιπλέκονται τα αζιμούθια, τα πρόσωπα αλλοιώνονται
επιστρέφουν στις αρχικές τους διαστάσεις
μέχρι ένα άλλο δάκρυ πάλι να τ’ αγγίξει
και να γεννηθούν ξανά
ν’ ανθίσουν δεύτερη και τρίτη φορά μέσα σε ξένα στήθη,…

τα βλέπουν να αυτονομούνται άτακτα
κι απορούν αν είναι δικά τους
αν είναι τα ίδια που κέρασαν στα χείλη τους, μαύρο αίμα
αν είναι αυτά που ρούφηξαν τις άδεις Κυριακές τους,
που άρπαξαν τις μίζερες αργίες τους

αν είναι αυτά που ακροπατώντας στους άλυτους κώδικες τους κλέβανε μαζί, τις ανίσχυρες στιγμές και μετέτρεπαν άτοπες λύσεις σε δυνατές;
αν είναι τα ίδια σκάφη διακτινισμού που μαζί τους καμπύλωναν το χρόνο; Αυτά που χώρεσαν κορμιά στριμωγμένα σ’ αχαρτογράφητα ξενοδοχεία μύθου πόθου 

έτσι μοιράζονται ζωή γνώση γραφή
έτσι κοινωνούν πεσίματα λάθη πετάγματα
γεύονται δοκιμάζουν ζούν με την περόνη τραβηγμένη
κι απλά, είναι οι τυχεροί _ το μέτρημα: ένα…, δύο, … τρία,… απειρο-σύνολο μη αριθμήσιμο, να διαρκεί μια ολόκληρη ζωή
κι αφήνουν τους θλιβερούς να απορούν γιατί δεν έγινε ακόμα η έκρηξη,…


σιωπηροί, αταίριαστοι, χορτάτοι, πεινασμένοι
παραμένουν ευγενικοί κι αδιαπραγμάτευτοι χορηγοί,
της αέναης αύξησης της εντροπίας
χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς δικαιολογίες 
χωρίς να παίρνουν κινήσεις πίσω_
κι έτσι αποκτά αξία ο χρόνος ,…γιατί τον μετράνε με την περόνη τραβηγμένη
κι αναγκάζουν τον καιρό να γίνεται ευγενικός με τις θύελλες που τους στέλνει,…
κι η ιερή αυτή τελετουργία, απείθαρχη και πάντα νέα
διαρκεί μέχρι το τελευταίο άγγιγμα στο χρόνο,….

………………………………………………………………………………………

Χωρίς προσμονή, Χωρίς ελπίδα ημερομετρούν τις μέρες των άλλων
Κλείνουν τα μάτια και ζωγραφίζουν
τις Αληθινές Δικές τους Καλοκαιρινές Μέρες,….


Θα γίνει φίλοι μου /////////////////////////////





                                                               ©2012 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης
 


ο πίνακας του Fabian Perez εδώ 






Una musica brutal - Gotan Project