Μια
οργή, κρυμμένη μυστικά,
Μέσα μου, τόσα χρόνια
-κρυφά- με τυραννά.
Μέσα μου, τόσα χρόνια
-κρυφά- με τυραννά.
Μια
οργή, γλυκιά – λεπίδι κοφτερό –
τη μοίρα μου, χαράζει εν ψυχρώ
τη μοίρα μου, χαράζει εν ψυχρώ
με
χρωματιστά «tattoo»
πάνω
σε λευκά χαρτιά.
Μια
πονηρή οργή
τον πόθο μου _με μέσα τεχνητά
στα όρια – καλόδεχτα τινάζει!
τον πόθο μου _με μέσα τεχνητά
στα όρια – καλόδεχτα τινάζει!
κι
ύστερα, η ψεύτρα οργή
το κλάμα μου αρπάζει
χωρίζει το κορμί μου
το κλάμα μου αρπάζει
χωρίζει το κορμί μου
στα
τρία μισητά,
και
το ένα άτσαλα
στην
ΑΚΡΗ το πετάει!
©1998-2013 Βασίλης Κουγιουμτσιάδης
(Αναδημοσίευση και μικρή παραλλαγή_ για τους μικρούς μου μαθητές της Α’ Λυκείου που παραξενεύτηκαν με την κατάφωρη παραβίαση της «αυστηρής» μαθηματικής ισότητας… αγνοώντας _ και ευτυχώς για την ώρα _ ότι ακόμα κι αυτά τα ακλόνητα Μαθηματικά κυρτώνονται στην πλήξη που καιροφυλαχτεί μέσα στα ομοιόμορφα κελιά…)