«Δεν μπορώ να βρω ησυχία

που την ψυχή μου κτήμα έχει!

Δεν μπορώ στην ηρεμία!!

Διαρκώς να προχωράω πρέπει!!!»

Karl Marx....

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Για την πληγή μου…






Για την πληγή μου αρκεί ο ιδρώτας σου
Για την καταδίκη μου το πέταγμα σου
Τα τσιμεντένια πόδια μου ελευθέρωσαν
τη μαύρη τρύπα που φώλιαζε στο στήθος σου

Στην έξαψη κρύβονται τα νετρίνα
Φεύγεις με τη μυρωδιά της Άνοιξης να ξεχειλίζει
Νικιέσαι από συσκευές έλλειψης βαρύτητας
μυστικά δοκιμάζονται ερήμην σου

Στο βάθος του ωκεανού βρίσκει καθρέφτη
η θύελλα που σαν πεταλούδα έβαφε τα όνειρά σου
Κι οι άγκυρες τώρα οργώνουν όλα τα πρέπει
Χοντρό αλάτι ραντίζοντας τις μέρες

Άγρια σαν την αστραπή
Και οικεία σαν την ανατριχίλα
Σε γυροφέρνουν τα σύννεφα κι οι μουσικές

Κι ότι κρυμμένο σου έφερα μέσα σε κώδικες
Αιώνια τώρα θα σκίζει τον ουρανό
Και θα διακτινίζεται  στο πάντα και στο τώρα

Κι ότι αμόλυντο σε κέρασα γλυκό κυδώνι
Στυφό τώρα θα κρέμεται στο κάτω χείλος σου
Και θα ματώνει κάθε απόπειρα

Επίμονη σαν το βογγητό που βίαια φιμώνεται
Άφθαρτη σαν την Ακατέργαστη ήβη
Θα κεντάς την απόσταση με στίχους

Και κάθε που θα τρυγάς…
θα κλαις για την υπόσχεση
κι αχόρταγη σαν το διψασμένο χώμα
θα δίνεσαι με ενοχές και με τα φώτα σβηστά
νύχτες που θα τις ξερνάει θυμωμένα ο καθρέφτης σου

τώρα ακόμα …
Καταδεχτική σαν την ομίχλη
σκεπάζεις την υγρασία της Νύχτας
που τώρα έχει διπλασιαστεί
με στεγνές φωτογραφίες
κι όλες τις φωτιές που άκαιρα ξύπνησα
τώρα ξένων χέρια θα ζεσταίνουν

Μικρή σαν όνειρο
Θα περνάς γυμνή
από τη μια μεριά του Παραμυθιού στην άλλη
Κι όλη τη μαγική οργή που ανέταξα
στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
μητριά αγκαλιά τώρα θα διαφεντεύει

κι όμως πρέπει να συνηθίσω
ότι τίποτα δεν είχα
ούτε έχω

κι όπως το φως αέναα να ταξιδεύω
χωρίς ηλικία ,
δίχως τόπο ,
πάνω από τον πόνο
πέρα από την κατοχή,
μακριά από τη σαγήνη

μόνο με την περόνη τραβηγμένη

στα σημάδια που σκάλισαν τα νύχια σου
πια να μην πιστεύω
και μόνο τις κωνικές μελωδίες να εμπιστεύομαι

δε θέλω άλλο να μιλώ
κι ούτε να φθείρομαι στων ωκεανών το μεγαλείο

θέλω μόνο να ξιφομαχώ ως το τέλος
χαρούμενος και  μακρινός
και με αναίδεια να περιμένω
ως την επόμενη στροφή, το κροτάλισμα των κλίσεων, 
τότε
που ξανά θα κλέψω μια τελευταία ζαριά…





Β.Κ.є [51,+∞)















Το τελευταίο video, αντίδωρο για το Natureboy...








Υ.Γ. Οι φωτογραφίες από τα μαγικά κάδρα που μας χαρίζει ο κόλπος της Ηγουμενίτσας…. «το χαμόγελο μιας σαπισμένης πόλης…»